ই-প্ৰেম (গল্প)
- বিকৃতাফু
"অ বিদেশী বন্ধু দূৰ্ভগীয়া...," স্মাৰ্ট ফ'নটোত সি নিজৰ পছন্দমতে লগাই থোৱা ৰিং টনটো বাজি উঠিল। স্ক্ৰীনত জিলিকি উঠা নম্বৰটোৰ বাবেই সি যোৱা আঠচল্লিশ ঘন্টা গভীৰ উৎকণ্ঠাৰে পাৰ কৰিছে। এই মূহুৰ্তত সি ফ'নটো ৰিচিভ কৰিবনে নকৰে ঠিৰাং কৰিব পৰা নাই। নাই নকৰে। ইমান অহংকাৰ তাইৰ। বিগত দুটা দিনত তাৰ এটা খবৰ ল'বলৈও আহৰি নোলাল তাইৰ। কথা খিনি ভাবি থাকোঁতেই ৰিং কৰি কৰি ফ'নটো বন্ধ হৈ গ'ল। তাইক চাগে কম্পিউটাৰাইজ কণ্ঠ এটাই ক'লে "আপ যিচ ব্যক্তিক' ফোন কৰানা চাহতে হেঁ ৱ ইচ ৱক্ত আপ কি কল লে নে কে লিয়ে তৈয়াৰ নেহী হে।
হয়। সি সঁচাকৈয়ে প্ৰস্তুত নাছিল। ভাবিছিল আঠচল্লিশ ঘন্টাৰ আগতে কৰা তাইৰ ফোনটোৱেই সিহঁতৰ দীঘলীয়া প্ৰণয় কালৰ শেষ ফোন কল আছিল।
ছেঃ কিয় নধৰিলে সি ফোনটো। তায়ো কৰা নাই। সিও সৰু হৈ দিবলৈ
বেয়া পাইছে।
টিং। মেচেঞ্জাৰটোৱে মৃদু শব্দ এটা কৰি উঠিল।
তাইৰ হাঁহি থকা প্ৰফাইল পিকচাৰ খন ঘূৰণীয়াকৈ জিলিকি উঠিল। জোন যেন লাগিছে। অলপ পৰ সেই হাঁহি থকা জোনটো চাই সি মেছেজ টো খুলিলে।
-ফোন কৰিছিলো। নধৰিলা। ব্যস্ত আছিলা চাগে।
ধুৰ তাৰ টিকিচ কৈ খং এচাটি উজাই আহিল।
তই ব্যস্ত নে মই। চাল্লা পুৰা দুদিন খবৰ নল'লি।
ইমান ঘমন্দি তোৰ।
-মৰিলো। মই মৰি গ'লো তোমাৰ বাবে।
ভাৱনাত তই বুলিলেও মুখেৰে তাইক তই বুলিব নোৱাৰে সি।
নাই সিফালৰ পৰা একো উত্তৰ নাহিল। ছেঃ ফোনটো ৰিচিভ কৰা হ'লেই ভাল আছিল। আকৌ বা কৰে নে নকৰে।
অমৰেন্দ্ৰ তাৰ নাম। তাই জনীৰ নাম বন্যা। এদিন তাই কথাই কথাই কৈছিল তাক তাই অবন্য বুলি মাতিব। অমৰেন্দ্ৰ যোগ বন্যা "অবন্য" । মানি লৈছিল সি।
এইবোৰ প্ৰায় দুবছৰ মান আগৰ কথা।
ফেচবুকলৈ আহি থকা অজস্ৰ বন্ধুত্বৰ প্ৰস্তাবৰ পৰা এই বন্যা দত্ত নামৰ ছোৱালী জনীৰ অনুৰোধত সঁহাৰি জনাইছিল অমৰেন্দ্ৰই।
অমৰেন্দ্ৰ লিখা মেলা কৰা মানুহ। তাইৰ প্ৰফাইলটো চায়েই বুজি উঠিছিল সি এইজনীও তাইৰ দৰে আৱেগিক ছোৱালী। "ৰামধেনুৰ ৰঙেৰে জীৱন বুলাই ৰ'দৰ দেশলৈ যাম"
আসঃ প্ৰফাইলত লিখা প্ৰত্যয় ভৰা বাক্যটোত ভোল গৈছিল সি। কোনো দিন তাইৰ ইনবক্স টুকুৰিয়াই চোৱা নাছিল অমৰেন্দ্ৰই। লাহে লাহে যেন তাৰ লেখাবোৰৰ ক'ৰবাত তাই সাঙোৰ খাই পৰিছিল। তায়ো বুজি উঠিছিল চাগে। আৱেগ ভৰা মন্তব্যৰে ওপচাই দিছিল তাৰ পষ্ট। আৰু সেই হালধীয়া শাৰী পিন্ধা
প্ৰফাইল ছবি খন। তাত যাদু আছিল। চকুত আকুলতা আছিল। ক্ৰমান্বয়ে ওচৰ চাপি গৈছিল সিহঁত।
হেল্ল অবন্য দৰৱ খালা নে? প্ৰেছাৰ কিমান আজি? খোৱাৰ আগত চুগাৰৰ টেবলেট ল'বলৈ নাপাহৰিবা।
হেল্ল বন্যা। ডিউটিত নে? গৰম কিমান তাত? পানী খাবা সৰহ কৈ। তোমাৰ
প্ৰস্ৰাৱৰ সমস্যাটোৰ বাবে কষ্ট পাবা নহ'লে।
সৰু সৰু কথাবোৰ জনা হৈ পৰিছিল পৰস্পৰে। মৰম আব্দাৰ ভৰা মধুৰ সময়। অমৰেন্দ্ৰই পাছত জানিছিল তাই দুটি সন্তানৰ মাক । দৃষ্টিবন্যা, আৰু কুসুমন । দৃষ্টি দহ বছৰীয়া। কুসুমনৰ চাৰি বছৰ। অাৰু অমৰেন্দ্ৰ। সিওতো বিবাহিত। পত্নী সুনয়না আৰু কন্যা কুমলীয়াৰ স'তে তাৰ সুখৰ সংসাৰ। তথাপিও সি যেন প্ৰেমত পৰি গ'ল বন্যাৰ। এৰা
জয় বা পৰাজয়
সময় অসময়
কপালত জিলিকাই
প্ৰেম নাহে
প্ৰেমে সময় নুবুজে
ইউটিউবত গীতটো প্লে কৰি সি হেডফোন কাণত
"অ বিদেশী বন্ধু দূৰ্ভগীয়া...," স্মাৰ্ট ফ'নটোত সি নিজৰ পছন্দমতে লগাই থোৱা ৰিং টনটো বাজি উঠিল। স্ক্ৰীনত জিলিকি উঠা নম্বৰটোৰ বাবেই সি যোৱা আঠচল্লিশ ঘন্টা গভীৰ উৎকণ্ঠাৰে পাৰ কৰিছে। এই মূহুৰ্তত সি ফ'নটো ৰিচিভ কৰিবনে নকৰে ঠিৰাং কৰিব পৰা নাই। নাই নকৰে। ইমান অহংকাৰ তাইৰ। বিগত দুটা দিনত তাৰ এটা খবৰ ল'বলৈও আহৰি নোলাল তাইৰ। কথা খিনি ভাবি থাকোঁতেই ৰিং কৰি কৰি ফ'নটো বন্ধ হৈ গ'ল। তাইক চাগে কম্পিউটাৰাইজ কণ্ঠ এটাই ক'লে "আপ যিচ ব্যক্তিক' ফোন কৰানা চাহতে হেঁ ৱ ইচ ৱক্ত আপ কি কল লে নে কে লিয়ে তৈয়াৰ নেহী হে।
হয়। সি সঁচাকৈয়ে প্ৰস্তুত নাছিল। ভাবিছিল আঠচল্লিশ ঘন্টাৰ আগতে কৰা তাইৰ ফোনটোৱেই সিহঁতৰ দীঘলীয়া প্ৰণয় কালৰ শেষ ফোন কল আছিল।
ছেঃ কিয় নধৰিলে সি ফোনটো। তায়ো কৰা নাই। সিও সৰু হৈ দিবলৈ
বেয়া পাইছে।
টিং। মেচেঞ্জাৰটোৱে মৃদু শব্দ এটা কৰি উঠিল।
তাইৰ হাঁহি থকা প্ৰফাইল পিকচাৰ খন ঘূৰণীয়াকৈ জিলিকি উঠিল। জোন যেন লাগিছে। অলপ পৰ সেই হাঁহি থকা জোনটো চাই সি মেছেজ টো খুলিলে।
-ফোন কৰিছিলো। নধৰিলা। ব্যস্ত আছিলা চাগে।
ধুৰ তাৰ টিকিচ কৈ খং এচাটি উজাই আহিল।
তই ব্যস্ত নে মই। চাল্লা পুৰা দুদিন খবৰ নল'লি।
ইমান ঘমন্দি তোৰ।
-মৰিলো। মই মৰি গ'লো তোমাৰ বাবে।
ভাৱনাত তই বুলিলেও মুখেৰে তাইক তই বুলিব নোৱাৰে সি।
নাই সিফালৰ পৰা একো উত্তৰ নাহিল। ছেঃ ফোনটো ৰিচিভ কৰা হ'লেই ভাল আছিল। আকৌ বা কৰে নে নকৰে।
অমৰেন্দ্ৰ তাৰ নাম। তাই জনীৰ নাম বন্যা। এদিন তাই কথাই কথাই কৈছিল তাক তাই অবন্য বুলি মাতিব। অমৰেন্দ্ৰ যোগ বন্যা "অবন্য" । মানি লৈছিল সি।
এইবোৰ প্ৰায় দুবছৰ মান আগৰ কথা।
ফেচবুকলৈ আহি থকা অজস্ৰ বন্ধুত্বৰ প্ৰস্তাবৰ পৰা এই বন্যা দত্ত নামৰ ছোৱালী জনীৰ অনুৰোধত সঁহাৰি জনাইছিল অমৰেন্দ্ৰই।
অমৰেন্দ্ৰ লিখা মেলা কৰা মানুহ। তাইৰ প্ৰফাইলটো চায়েই বুজি উঠিছিল সি এইজনীও তাইৰ দৰে আৱেগিক ছোৱালী। "ৰামধেনুৰ ৰঙেৰে জীৱন বুলাই ৰ'দৰ দেশলৈ যাম"
আসঃ প্ৰফাইলত লিখা প্ৰত্যয় ভৰা বাক্যটোত ভোল গৈছিল সি। কোনো দিন তাইৰ ইনবক্স টুকুৰিয়াই চোৱা নাছিল অমৰেন্দ্ৰই। লাহে লাহে যেন তাৰ লেখাবোৰৰ ক'ৰবাত তাই সাঙোৰ খাই পৰিছিল। তায়ো বুজি উঠিছিল চাগে। আৱেগ ভৰা মন্তব্যৰে ওপচাই দিছিল তাৰ পষ্ট। আৰু সেই হালধীয়া শাৰী পিন্ধা
প্ৰফাইল ছবি খন। তাত যাদু আছিল। চকুত আকুলতা আছিল। ক্ৰমান্বয়ে ওচৰ চাপি গৈছিল সিহঁত।
হেল্ল অবন্য দৰৱ খালা নে? প্ৰেছাৰ কিমান আজি? খোৱাৰ আগত চুগাৰৰ টেবলেট ল'বলৈ নাপাহৰিবা।
হেল্ল বন্যা। ডিউটিত নে? গৰম কিমান তাত? পানী খাবা সৰহ কৈ। তোমাৰ
প্ৰস্ৰাৱৰ সমস্যাটোৰ বাবে কষ্ট পাবা নহ'লে।
সৰু সৰু কথাবোৰ জনা হৈ পৰিছিল পৰস্পৰে। মৰম আব্দাৰ ভৰা মধুৰ সময়। অমৰেন্দ্ৰই পাছত জানিছিল তাই দুটি সন্তানৰ মাক । দৃষ্টিবন্যা, আৰু কুসুমন । দৃষ্টি দহ বছৰীয়া। কুসুমনৰ চাৰি বছৰ। অাৰু অমৰেন্দ্ৰ। সিওতো বিবাহিত। পত্নী সুনয়না আৰু কন্যা কুমলীয়াৰ স'তে তাৰ সুখৰ সংসাৰ। তথাপিও সি যেন প্ৰেমত পৰি গ'ল বন্যাৰ। এৰা
জয় বা পৰাজয়
সময় অসময়
কপালত জিলিকাই
প্ৰেম নাহে
প্ৰেমে সময় নুবুজে
ইউটিউবত গীতটো প্লে কৰি সি হেডফোন কাণত
গুজি ল'লে।
-শুনা এটা সহায় কৰি দিবা?
প্ৰথম বাৰৰ বাবে বন্যাই মেচেজ কৰিছে।
-কোৱা।
-এটা সহায় কৰি দিবা?
-ওঁ কোৱা। তুমি ধুনীয়া লেখা। মই পঢ়ো তোমাৰ পষ্ট। গল্প, কবিতা ।
-ওঁ। জানো কি লিখোঁ নিজেই নাজানো।
-কিয় নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস নাই?
-নাজানো। ভবাই নাই। আজি ভাবিম।
কথাবোৰ এনেকৈয়ে আগবাঢ়িছিল। ফোন নম্বৰৰ বিনিময় হৈছিল।
কি সহায় কৰাৰ কথা কৈছিল বন্যাই? ক'বলৈ থাকিয়েই গ'ল।
দুয়ো ক্ৰমশঃ লুটিয়াই গৈছিল জীৱনৰ ইতিহাসৰ পাত, মেলি ধৰিছিল ডায়েৰী। একো গোপন নাছিল। হয় সিহঁতৰ প্ৰেম হৈছিল। শৰীৰ নাছিল তাত। লগেই পোৱা নাছিল শাৰিৰীকে দুয়ো। অমৰেন্দ্ৰই ভাবিছিল
"কোনে কয় প্ৰেমক স্পৰ্শৰ প্ৰয়োজন?"
সিহঁতৰ আত্মাই স্পৰ্শ কৰি গৈছিল পৰস্পৰক।
-কি কওঁ…ভাবৰ বুৰবুৰণি অলেখ । প্ৰেমৰ নে আন কথা পাতো । মই তোমাক নাপালে থাকিব নোৱাৰো বুলি কব পৰা দিনবোৰ পাৰ হৈ আহিছো । অত্যন্ত স্বাভিমানী হোৱা হেতুকে কিছুমান দাবী অতি ওচৰৰ জনৰ ওচৰতো নকৰো । কিছুমান অভিমান সমাধিস্থ কৰাৰ প্ৰচেষ্টা কৰিছো । মৰম পালেই গলি যাওঁ। সেই গলি যোৱা সত্তাটোকেই পুনৰাই দুগুণ কাঠিন্যৰে গঢ় দি লওঁ, যেতিয়া দেখো, সেই মৰমত ক'ৰবাত কিবা এটা বাকী ৰৈ গৈছে ।
ভয় লাগে জানা ? এই ভয়েই মোক আবেগিক সম্পৰ্কবোৰৰ পৰা এমাইল দূৰত অৱস্থান কৰায় । এদিন কৈছিলো বৈৰাগিনী মই । একো দাবী নোহোৱাকৈ জী আছো । কিন্তু কোনোবাহীনতাত ভোগোঁ প্ৰায়ে । সমস্যাবোৰৰ লগত যেতিয়া অকলে যুঁজি থাকো, দেউতাৰ অভাৱ অনুভৱ কৰো বাৰুকৈ । ঘৰৰ সৰু ছোৱালী আছিলো । কিন্তু বয়সতকৈ ডাঙৰ ডাঙৰ কথাত যুঁজিছো । এই প্ৰথম কোনোবাই মোক সৰু ছোৱালীৰ দৰে আচৰণ কৰিছে ।
চকুপানী ওলাইছে অ । লিখিব পৰা নাই । তুমি মোৰ হয় কোন ? মোৰ প্ৰতিটো অনুভৱ, তোমাৰ কাষত টুকিবলৈ তুমি মোৰ হয়নো কোন ? সেই নিগাজী পামৰ বাসিন্দা ? ওহো নহয়,তোমাৰ অট্টালিকাৰ ৰাণী । ঊফ ! শেষ ক'ত ইয়াৰ ? তাজমহলত নে ? নাঃ ইমান আশা নকৰো । মৃত্যুৰ সময়লৈকে হাতখন ধৰি থাকিবা, এই প্ৰতিশ্ৰুতি দিলেই মই ধন্য । এই সম্পৰ্কৰ কোনো নাম নাই । নালাগে ।
বন্যাই লিখিছিল।
-নালাগে একো নাম এই সম্পৰ্কৰ ৷ যদি মই আগত মৰোঁ? আমি যৌনৱ পাৰ কৰি আহিলোঁ ৷ প্ৰেমৰ সংজ্ঞা বেলেগ আমাৰ বাবে ৷
কথা দিলো ৷ মই কোন মই নিজেও নাজানো ৷ মই মাথো জানো মই তোমাক ভাল পাই পেলালোঁ, ক'ব নোৱাৰাকৈ ৷ প্ৰতিদান একো দিব নালাগে ৷ বুকুত থাকা ৷ বচ ৷ শেষ উশাহটোলৈকে ৰাখিম বুকুত ৷ যদি মৰণৰ সিপাৰে এখন দেশ আছে তাতো লগপাম বন্যা।
অমৰেন্দ্ৰই ক'ব নোৱাৰাকৈ টাইপ কৰি গৈছিল।
অমৰেন্দ্ৰই বিচনাখনত হেলান দি হেডফোনত
পাপনৰ গীত এটা শুনি আছিল। উজায়ে যা নৈ
বেলিটিক ক গৈ নীলিমা মোৰ ধূসৰ
..... কি মলিন পোচাকে হাঁহে ঐ আৱৰি উকা মন..
এৰা হেজাৰ দামী পোছাকেৰে নিজক ঢাকিলেও উকা মনটো কিহেৰে ঢাকিব পাৰি?
যোৱা আঠচল্লিশ ঘন্টাৰ
নিৰৱতাই যেন উকা কৰি পেলাইছে অমৰেন্দ্ৰৰ মন।
-হেৰা, ভাত নোখোৱাকৈয়ে শুৱা নেকি? সুনয়নাৰ মাতত তাৰ তন্ময়তা ভাগিল।
-হুঁ..
বাঢ়া।
-অথনিৰে পৰা ভাত বাঢ়ি চিঞৰি আছোঁ। তুমিহে কাণত সেইডাল লগাই টোপনিয়াই আছা।
-নাই। গান শুনি আছো।
ব'লনা। গৈ আছো।
-উঠা।
এক প্ৰকাৰ সুনয়নাই টানি উঠাই লৈ গ'ল অমৰেন্দ্ৰক।
আসঃ ইমান মৰম। ইমান আৱদাৰ। তথাপি কিয়?
কিয় নাই সি তাইৰ কাষত। কোনোদিন নেদেখা নাৰী এগৰাকীৰ চিন্তাত মগন??
আচলতে ক'ৰবাত ফাঁক এটাৰ সৃষ্টি হৈছে। শৰীৰৰ প্ৰয়োজনীয়তাকণ, মৰম, আবাদাৰৰতে যেন সীমাবদ্ধ নহয় বৈবাহিক জীৱন। সকলো থকাৰ পাছতো ক'ৰবাত যেন কিবা এটা শূন্যতা। হয়তু সেইবাবেই কৌতুক, ৰগৰ, কাৰ্টুন বোৰত পতী-পত্নীৰ চৰিত্ৰ দুটা ব্যংগাত্মক হ'লেও পৰস্পৰৰ বিৰোধী চৰিত্ৰ ৰূপে তুলি ধৰা হয়। আচলতে প্ৰতিজন পুৰুষৰ মনত লুকাই থকা শূন্যতাৰ প্ৰতীক এয়া। পুৰুষ বুলি ক'লে ভুল হ'ব। নাৰীৰো থাকে এই শূন্যতা। বন্যাই প্ৰকাশ কৰিছে, সুনয়নাই কৰা নাই। হয়তু কৰিছে তাৰ অলক্ষিতে কাৰোবাৰ ওচৰত।
-এই কি হ'ল অ', একদম দেৱদাস দেৱদাস ভাৱ দি আছা যে। খোৱা সোণকালে। মই কাঁহী-বাটি ধুই আজৰি হ'ব লাগে। কাইলৈৰ পৰা কুমলীয়াৰ পৰীক্ষা। ৰাতিপুৱা সোনকালে উঠি তাইকো চাই দিব লাগে।
এৰা। সুনয়না পুৰা সাংসাৰিক হৈ গৈছে। প্ৰেক্টিকেল হৈ গৈছে। প্ৰেম, ৰোমাঞ্চ এইবোৰ এতিয়া তাইৰ বাবে বাজে কথা। কোনোবাটো নিশা অমৰেন্দ্ৰই প্ৰয়োজনত তাইক গাৰ কাষলৈ টানি আনিছে, তাই নিজকে নিৰ্জীৱ পুতলাৰ দৰে অৰ্পন কৰিছে..।
নাই কথাবোৰ অমৰেন্দ্ৰৰ ভাল নালাগে। হয়তু এই ভাল নলগাখিনিৰ নাম ফাঁক। শূন্যতা। আৰু বন্যা? বন্যাওতো সুখী নহয়। অৱশ্যে সি এই বিষয়ে সিমান খুঁচৰা নাই । ধৰিহে লৈছে। নহ'লে এজন সুঠাম স্বামী থকাৰ পাছতো তাই কিয় সুমাই আহিল তাৰ বুকুৰ জপনা ঠেলি।
নিশা দুপৰ হ'ল । নাই। না তাইৰ ফোন আহিল না মেচেজ। অনলাইনতো নাই তাই।
ফোন লগালে সি। চুইচ অফ। আন এটা নম্বৰ নট ৰিচেবল।
ছেঃ কিবা বিপদত পৰিল নেকি তাই?
"আমাৰ গৃহৰ নতুন অতিথি।"
এটা দেৱ শিশুৰ ফটো। কাষত বন্যা। হাতত চেলাইন ।
কাষত এজন পুৰুষ। হয়তু তাইৰ স্বামী।
-ফেচ বুকত বন্যাৰ আপডেট। দুটা সন্তান থকাৰ পাছতো তৃতীয় এটা সন্তান। পাগল হৈ গ'ল অমৰেন্দ্ৰ। তাকতো কোনোদিন কোৱা নাছিল তাই।
-টিং। মেছেজ। একেই হালধীয়া জোন। খুলি দিলে সি।
-অবন্য, তুমি খুউৱ কষ্ট পাই আছা ন? কি হ'ল জানা? সিদিনা অফিচলৈ যাওঁতে পথৰ কাষত এটা
কাগজৰ বাকচ পৰি থকা দেখিলো। লগত এৱোঁ আছিল। নামি গৈ বাকচটো চালো। কি আছিল জানা। এজনী দেৱ কন্যা। খবৰটো দিবলৈ তোমালৈ ফোন কৰিছিলো। তুমি নধৰিলা। আমি চিনাকি নাৰ্চিং হম এখনত সুমাই দিলো। মাতৃ সত্বাটো সাৰ পাই উঠিল। অলপ নাটক কৰিলো। পৃথিৱী খনক ঠগিবৰ বাবে।
মই তাইক মানুহ কৰিম। তিনিটা সন্তান হ'লে চৰকাৰী সুবিধা খিনি নাপাম। নালাগে। কিন্তু তোমাক পাম। কাৰণ তাইৰ নাম ৰাখিছো "অবন্যা"। ধৰিলোৱা তুমি তাইৰ দেউতাক। ফটোত চেলাইন লৈ থকা দেখি ভয় নাখাবা। সেইটো খোঁচা নাই। এনেয়ে প্লাষ্টাৰ লগাই থোৱা আছে। ফটো উঠিবৰ বাবে।
(সমাপ্ত)
৩০ জুন ১জুলাই ২০১৮
-শুনা এটা সহায় কৰি দিবা?
প্ৰথম বাৰৰ বাবে বন্যাই মেচেজ কৰিছে।
-কোৱা।
-এটা সহায় কৰি দিবা?
-ওঁ কোৱা। তুমি ধুনীয়া লেখা। মই পঢ়ো তোমাৰ পষ্ট। গল্প, কবিতা ।
-ওঁ। জানো কি লিখোঁ নিজেই নাজানো।
-কিয় নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস নাই?
-নাজানো। ভবাই নাই। আজি ভাবিম।
কথাবোৰ এনেকৈয়ে আগবাঢ়িছিল। ফোন নম্বৰৰ বিনিময় হৈছিল।
কি সহায় কৰাৰ কথা কৈছিল বন্যাই? ক'বলৈ থাকিয়েই গ'ল।
দুয়ো ক্ৰমশঃ লুটিয়াই গৈছিল জীৱনৰ ইতিহাসৰ পাত, মেলি ধৰিছিল ডায়েৰী। একো গোপন নাছিল। হয় সিহঁতৰ প্ৰেম হৈছিল। শৰীৰ নাছিল তাত। লগেই পোৱা নাছিল শাৰিৰীকে দুয়ো। অমৰেন্দ্ৰই ভাবিছিল
"কোনে কয় প্ৰেমক স্পৰ্শৰ প্ৰয়োজন?"
সিহঁতৰ আত্মাই স্পৰ্শ কৰি গৈছিল পৰস্পৰক।
-কি কওঁ…ভাবৰ বুৰবুৰণি অলেখ । প্ৰেমৰ নে আন কথা পাতো । মই তোমাক নাপালে থাকিব নোৱাৰো বুলি কব পৰা দিনবোৰ পাৰ হৈ আহিছো । অত্যন্ত স্বাভিমানী হোৱা হেতুকে কিছুমান দাবী অতি ওচৰৰ জনৰ ওচৰতো নকৰো । কিছুমান অভিমান সমাধিস্থ কৰাৰ প্ৰচেষ্টা কৰিছো । মৰম পালেই গলি যাওঁ। সেই গলি যোৱা সত্তাটোকেই পুনৰাই দুগুণ কাঠিন্যৰে গঢ় দি লওঁ, যেতিয়া দেখো, সেই মৰমত ক'ৰবাত কিবা এটা বাকী ৰৈ গৈছে ।
ভয় লাগে জানা ? এই ভয়েই মোক আবেগিক সম্পৰ্কবোৰৰ পৰা এমাইল দূৰত অৱস্থান কৰায় । এদিন কৈছিলো বৈৰাগিনী মই । একো দাবী নোহোৱাকৈ জী আছো । কিন্তু কোনোবাহীনতাত ভোগোঁ প্ৰায়ে । সমস্যাবোৰৰ লগত যেতিয়া অকলে যুঁজি থাকো, দেউতাৰ অভাৱ অনুভৱ কৰো বাৰুকৈ । ঘৰৰ সৰু ছোৱালী আছিলো । কিন্তু বয়সতকৈ ডাঙৰ ডাঙৰ কথাত যুঁজিছো । এই প্ৰথম কোনোবাই মোক সৰু ছোৱালীৰ দৰে আচৰণ কৰিছে ।
চকুপানী ওলাইছে অ । লিখিব পৰা নাই । তুমি মোৰ হয় কোন ? মোৰ প্ৰতিটো অনুভৱ, তোমাৰ কাষত টুকিবলৈ তুমি মোৰ হয়নো কোন ? সেই নিগাজী পামৰ বাসিন্দা ? ওহো নহয়,তোমাৰ অট্টালিকাৰ ৰাণী । ঊফ ! শেষ ক'ত ইয়াৰ ? তাজমহলত নে ? নাঃ ইমান আশা নকৰো । মৃত্যুৰ সময়লৈকে হাতখন ধৰি থাকিবা, এই প্ৰতিশ্ৰুতি দিলেই মই ধন্য । এই সম্পৰ্কৰ কোনো নাম নাই । নালাগে ।
বন্যাই লিখিছিল।
-নালাগে একো নাম এই সম্পৰ্কৰ ৷ যদি মই আগত মৰোঁ? আমি যৌনৱ পাৰ কৰি আহিলোঁ ৷ প্ৰেমৰ সংজ্ঞা বেলেগ আমাৰ বাবে ৷
কথা দিলো ৷ মই কোন মই নিজেও নাজানো ৷ মই মাথো জানো মই তোমাক ভাল পাই পেলালোঁ, ক'ব নোৱাৰাকৈ ৷ প্ৰতিদান একো দিব নালাগে ৷ বুকুত থাকা ৷ বচ ৷ শেষ উশাহটোলৈকে ৰাখিম বুকুত ৷ যদি মৰণৰ সিপাৰে এখন দেশ আছে তাতো লগপাম বন্যা।
অমৰেন্দ্ৰই ক'ব নোৱাৰাকৈ টাইপ কৰি গৈছিল।
অমৰেন্দ্ৰই বিচনাখনত হেলান দি হেডফোনত
পাপনৰ গীত এটা শুনি আছিল। উজায়ে যা নৈ
বেলিটিক ক গৈ নীলিমা মোৰ ধূসৰ
..... কি মলিন পোচাকে হাঁহে ঐ আৱৰি উকা মন..
এৰা হেজাৰ দামী পোছাকেৰে নিজক ঢাকিলেও উকা মনটো কিহেৰে ঢাকিব পাৰি?
যোৱা আঠচল্লিশ ঘন্টাৰ
নিৰৱতাই যেন উকা কৰি পেলাইছে অমৰেন্দ্ৰৰ মন।
-হেৰা, ভাত নোখোৱাকৈয়ে শুৱা নেকি? সুনয়নাৰ মাতত তাৰ তন্ময়তা ভাগিল।
-হুঁ..
বাঢ়া।
-অথনিৰে পৰা ভাত বাঢ়ি চিঞৰি আছোঁ। তুমিহে কাণত সেইডাল লগাই টোপনিয়াই আছা।
-নাই। গান শুনি আছো।
ব'লনা। গৈ আছো।
-উঠা।
এক প্ৰকাৰ সুনয়নাই টানি উঠাই লৈ গ'ল অমৰেন্দ্ৰক।
আসঃ ইমান মৰম। ইমান আৱদাৰ। তথাপি কিয়?
কিয় নাই সি তাইৰ কাষত। কোনোদিন নেদেখা নাৰী এগৰাকীৰ চিন্তাত মগন??
আচলতে ক'ৰবাত ফাঁক এটাৰ সৃষ্টি হৈছে। শৰীৰৰ প্ৰয়োজনীয়তাকণ, মৰম, আবাদাৰৰতে যেন সীমাবদ্ধ নহয় বৈবাহিক জীৱন। সকলো থকাৰ পাছতো ক'ৰবাত যেন কিবা এটা শূন্যতা। হয়তু সেইবাবেই কৌতুক, ৰগৰ, কাৰ্টুন বোৰত পতী-পত্নীৰ চৰিত্ৰ দুটা ব্যংগাত্মক হ'লেও পৰস্পৰৰ বিৰোধী চৰিত্ৰ ৰূপে তুলি ধৰা হয়। আচলতে প্ৰতিজন পুৰুষৰ মনত লুকাই থকা শূন্যতাৰ প্ৰতীক এয়া। পুৰুষ বুলি ক'লে ভুল হ'ব। নাৰীৰো থাকে এই শূন্যতা। বন্যাই প্ৰকাশ কৰিছে, সুনয়নাই কৰা নাই। হয়তু কৰিছে তাৰ অলক্ষিতে কাৰোবাৰ ওচৰত।
-এই কি হ'ল অ', একদম দেৱদাস দেৱদাস ভাৱ দি আছা যে। খোৱা সোণকালে। মই কাঁহী-বাটি ধুই আজৰি হ'ব লাগে। কাইলৈৰ পৰা কুমলীয়াৰ পৰীক্ষা। ৰাতিপুৱা সোনকালে উঠি তাইকো চাই দিব লাগে।
এৰা। সুনয়না পুৰা সাংসাৰিক হৈ গৈছে। প্ৰেক্টিকেল হৈ গৈছে। প্ৰেম, ৰোমাঞ্চ এইবোৰ এতিয়া তাইৰ বাবে বাজে কথা। কোনোবাটো নিশা অমৰেন্দ্ৰই প্ৰয়োজনত তাইক গাৰ কাষলৈ টানি আনিছে, তাই নিজকে নিৰ্জীৱ পুতলাৰ দৰে অৰ্পন কৰিছে..।
নাই কথাবোৰ অমৰেন্দ্ৰৰ ভাল নালাগে। হয়তু এই ভাল নলগাখিনিৰ নাম ফাঁক। শূন্যতা। আৰু বন্যা? বন্যাওতো সুখী নহয়। অৱশ্যে সি এই বিষয়ে সিমান খুঁচৰা নাই । ধৰিহে লৈছে। নহ'লে এজন সুঠাম স্বামী থকাৰ পাছতো তাই কিয় সুমাই আহিল তাৰ বুকুৰ জপনা ঠেলি।
নিশা দুপৰ হ'ল । নাই। না তাইৰ ফোন আহিল না মেচেজ। অনলাইনতো নাই তাই।
ফোন লগালে সি। চুইচ অফ। আন এটা নম্বৰ নট ৰিচেবল।
ছেঃ কিবা বিপদত পৰিল নেকি তাই?
"আমাৰ গৃহৰ নতুন অতিথি।"
এটা দেৱ শিশুৰ ফটো। কাষত বন্যা। হাতত চেলাইন ।
কাষত এজন পুৰুষ। হয়তু তাইৰ স্বামী।
-ফেচ বুকত বন্যাৰ আপডেট। দুটা সন্তান থকাৰ পাছতো তৃতীয় এটা সন্তান। পাগল হৈ গ'ল অমৰেন্দ্ৰ। তাকতো কোনোদিন কোৱা নাছিল তাই।
-টিং। মেছেজ। একেই হালধীয়া জোন। খুলি দিলে সি।
-অবন্য, তুমি খুউৱ কষ্ট পাই আছা ন? কি হ'ল জানা? সিদিনা অফিচলৈ যাওঁতে পথৰ কাষত এটা
কাগজৰ বাকচ পৰি থকা দেখিলো। লগত এৱোঁ আছিল। নামি গৈ বাকচটো চালো। কি আছিল জানা। এজনী দেৱ কন্যা। খবৰটো দিবলৈ তোমালৈ ফোন কৰিছিলো। তুমি নধৰিলা। আমি চিনাকি নাৰ্চিং হম এখনত সুমাই দিলো। মাতৃ সত্বাটো সাৰ পাই উঠিল। অলপ নাটক কৰিলো। পৃথিৱী খনক ঠগিবৰ বাবে।
মই তাইক মানুহ কৰিম। তিনিটা সন্তান হ'লে চৰকাৰী সুবিধা খিনি নাপাম। নালাগে। কিন্তু তোমাক পাম। কাৰণ তাইৰ নাম ৰাখিছো "অবন্যা"। ধৰিলোৱা তুমি তাইৰ দেউতাক। ফটোত চেলাইন লৈ থকা দেখি ভয় নাখাবা। সেইটো খোঁচা নাই। এনেয়ে প্লাষ্টাৰ লগাই থোৱা আছে। ফটো উঠিবৰ বাবে।
(সমাপ্ত)
৩০ জুন ১জুলাই ২০১৮
Comments
Post a Comment