আন্ধাৰে-জোনাকে (Andhar a Zonak a)

নব্বৈ দশকৰ ঘটনা। সেই সময়ত বেলি থপিয়াবলৈ যোৱা বহু ককাইদেউ "মূল সূঁতি" মানে "চেন্ট্ৰেল ইষ্ট্ৰিম" লৈ ঘূৰি আহিছে। ৪০৭ নামৰ যমৰ ফোন নম্বৰ বুলি খ্যাত হোৱা যাত্ৰীবাহী সৰু বাছ লৈছে, আত্মসংস্থাপনৰ নামত। দুই লাখ টকাকৈ দিছিল চৰকাৰে। চাৰি চকা যুক্ত এনে বাহন দূৰ্ঘটনা গ্ৰস্ত হৈ বহুলোকৰ নাম আগৰ শ্ৰী ডিলিট হৈ চন্দ-বিন্দু নামৰ প্ৰেমিক যুগল বহি গ'ল বাবে ৰাইজে পিছলৈ এই ৪০৭ নম্বৰটোক যমৰ ফোন নম্বৰ বুলি অভিহিত কৰিলে। সেই সময়ৰে ঘটনা। "প্ৰধান মন্ত্ৰী ৰোজগাৰ যোজনা" (PMRY) বুলি বহু অসমীয়া যুৱকক উদ্যোগিক ঋণো দিছিল অসম চৰকাৰৰ উদ্যোগ বিভাগে। পৰিমাণ এক লাখ। আমাৰ ধনীৰামেও আৱেদন কৰিলে। বিভাগীয় কণিষ্ঠ অভিযন্তাৰ দ্বাৰা আঁচনি প্ৰস্তুত কৰোৱালে। পশু পালন আৰু চিকিৎসা বিভাগৰ অধীনত কণী পৰা কুকুৰাৰ পাম খুলিব। সাক্ষাৎকাৰত উতৃৰ্ণ হ'ল। প্ৰশিক্ষণলৈ মাতিলে। গ'ল। ক'লে ব্যৱসায়ত নামিব যেতিয়া মনোবল হেৰুৱাব নালাগে। লাভ-লোকচান থাকেই। মন ভাঙিব নালাগে। দুগুণ উৎসাহেৰে কাম কৰি যাব লাগে।    সকলো কথা সাৰোগত কৰি ধনীৰামে ঋণৰ টকাৰে কণীৰপৰা কুকুৰাৰ পাম খুলিলে।   মাহ চেৰেক গ'ল। আই কৰ বিভাগ...

শিৱসাগৰৰ পৰা গোগামুখ লৈ আহি আছো। চন ১৯৯৯। দিচাং ঘাটত ফেৰীত উঠি টেকেলি ফুটা ঘাট, তাৰ পাছত ঢকুৱাখনা, ঘিলামৰা হৈ আৰু গোগামুখ পাম হি। তিনি বন্ধু একেলগে। বিশাল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ৰূপ অনুভৱ কৰি, গৰিমা সোঁৱৰি এইপাৰ অৰ্থাৎ টেকেলীফুটা ঘাট পালো হি। জীপ গাড়ী চলে তাৰ পৰা ঢকুৱাখনালৈ । ফেৰীৰ পৰা নমাৰ লগে লগে টনা আঁজোৰা। একেবাৰে বৃটিছ যুগীয়া জীপৰ চালকে নিজৰ আসনতো মানুহ বহুৱাই লয়। নিজে টিকাটোৰ এফাল কোনোমতে থাপি যাত্ৰীৰ ঠেঙৰ ফাঁকেৰে হাত ভৰাই গিয়েৰ সলনি কৰে। আমি তিনি বন্ধুৱে এই টনা আঁজোৰা আৰু ঠেলা হেঁচাৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাবৰ বাবে ফেৰীৰ পৰা পোনে পোনে নামি জীপত নুঠি অলপ ৰৈ লাহে ধীৰে যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল'লো। হৈ চৈ কৰি জীপ কেইখন গ'ল । ঘাটতে এজন জনজাতীয় লোকে সাঁজ  (পিৰিং পানী) বেচিছে। তিনি বন্ধু বহি গ'লো। সময় কটোৱাও হ'ব। গা জুৰ কৰাও হ'ব। সাঁজৰ লগত পাভ মাছ। বিল হ'ল গৈ পয়সত্তৰ টকা। মই বোলো সত্তৰ টকা ল । পাঁচ টকাটো এৰি দে। জনজাতীয় ভাইটোৱে বোলে নহ'ব। পুৰাই লাগিব। মই বোলো ব্ৰহ্মপুত্ৰৰে মাছ। টকা পাঁচটা এৰি দিব নোৱাৰ নে? সি কি ক'লে জানে? "ককাই ৰিজাৰ্ভ বেংকৰ কাষত তোৰ ঘৰটো বনাই ল...

 - বিনয় কৃষ্ণ তামুলী ফুকন ল'ৰাহঁতে বুঢ়াৰ পিছ নেৰেই। বুঢ়াৰ পিছত ল'ৰাহঁত লাগি থকা দেখিলে খগেন মহন্ত দেৱৰ 'তলৌ খুড়াৰ হলৌচোলা' গীতটো মনত পৰে। বুঢ়াৰ নাম কি আছিল জনা নাযায়। এই গাঁওখনলৈ 'লথৌ' নামৰ ঠাই খনৰ পৰা উঠি আহিছিল বাবে সৱেই 'লথৌ বুঢ়া' বুলিয়েই মাতে। ল'ৰাৰ পৰা বুঢ়ালৈ সকলোৰে লথৌ বুঢ়া। বুঢ়া সকলোৰে মাজত জনপ্ৰিয় হোৱাৰ কাৰণ আছে। মিছা কথা কৈয়ো যে মানুহ জনপ্ৰিয় হ'ব পাৰি লথৌ বুঢ়া তাৰ উদাহৰণ। নিৰ্দোষ মিছা কথা বোৰ বৰ ৰসাল ৰূপে কয় লথৌ বুঢ়ায়।    কনপিতৌৱে বাটৰ কাষৰ খালত বৰশী টোপাইছে। -কণপিতৌ, পাইছনে। চাওঁ খালৈটো? লথৌ বুঢ়াই কণপিতৌৰ খাৱৈতো চাই মাত্ৰ চেঙেলি মাছ এটা দেখি কয় - ও এইটো মাছেই নে? মই লথৌত থাকোঁতে মাছ ধৰিছিলো। কিমান ডাঙৰ জান? কণপিতৌঃ কিমান ডাঙৰ বা? -ক'লে জানো বিশ্বাস কৰিবি? পুঠি মাছ জনীয়েই আঠ ফুটিয়া টিনপাত চলাৰ মান হ'ব। -হেই । মিছা ক'বলৈ আৰু ঠাই নাপালি লথৌ বুঢ়া। -হেইয়া। জানো বিশ্বাস নকৰ। এবাৰ কি হ'ল জান? কণপিতৌৱে জানে বুঢ়াই মস্ত গাজা এটা মাৰিব। তথাপি সময়ো পাৰ হওক, বৰশীতো মাছে খুতক বুলি ক'লে। -কচোন কি? -মই ...