আন্ধাৰে-জোনাকে (Andhar a Zonak a)

এই বাটেৰে আজি তেওঁ আহিব এই ফুলনীত আজি ফুল ফুল ফুলিব নুফুলা বহু কলিও সৰি পৰিব পছোৱা বলিব মিছা ভালপোৱাৰ তাচ পাতৰ ঘৰ পকা পাত সৰা দি খহি পৰিব এই বাটেৰে তেওঁ আহিব। এই বাটেৰে তেওঁ আহিব পুৰণি নিয়মবোৰ অনিয়মৰ ভৰত ভাঙি পৰিব সম্ভাৱনাহীন এজাক বৰষুণ সৰিব ইপাৰ-সিপাৰ একাকাৰ হ'ব হাঁহাকাৰ বোৰ চিৎকাৰ হ'ব এই বাটেৰে তেওঁ আহিব। পথবোৰ মসৃণ হ'ব পহৰিয়াবোৰ সস্ত্ৰম হ'ব চাইৰেণবোৰ বাজি উঠিব পথ হেৰুৱাৰ ভয় নাথাকিব এই বাটেৰে তেওঁ আহিব পথ হেৰুৱাবলৈ পথেই নাথাকিব।

একাকীত্বৰ  গৰল পান কৰি  নীলকণ্ঠী হওঁ। "মৃত্যু মা আমৃতং গময়" তমসাৰ পৰা পোহৰলৈ নিয়া জীৱনৰ পৰা! মৰণলৈ?! নিজৰ নিজানত নিৰ্জনতাৰ সুৰা পান কৰি মাতাল হওঁ সময় নদীত দলিয়াই দিওঁ যত দুখ, ক্লান্তি, অসুখ সৰু সৰু শিল গুটিৰ দৰে। ঢৌ উঠে। ঢৌ মানে যে সোঁত নহয় জীৱন সময় বালিত পৰি ৰয় আৰু মই! আত্মাৰ পৰা আত্মালৈ বন্ধা সেতু বোৰ ঘৈয়াই যাওঁ নিঃসংগ হওঁ  গৰল পান কৰো একাকীত্বৰ গৰল আৰু  নীলকণ্ঠী হওঁ।

সুৰ ভাল, সুৰা ভাল "য়ে ইন্টেজাৰ গলত হে কি চাম হ' যায়ে.." অজুহাত যেতিয়া পায়েই গ'লা সন্ধিয়ালৈ কিয় ৰ'বা এতিয়াওতো পিব পাৰি ফটিকা মাতাল হ'ব পাৰি ডুৱ যাব পাৰি নষ্টালজিয়াত। "আজ কাল ইটনি ভি নেহী মিলটি মেহখানে মে যিটনি হাম চ'ৰ দি থি পেমানে মে..." অৱশিষ্টকে পান কৰোঁ আহা জীৱন মদিৰা ভীৰ কৰক স্মৃতিয়ে কাতৰ কলিজা নিচা কাৰোবাৰ বাবে প্ৰেয়সীৰ চকুপানী কাৰোবাৰ বাবে আলিংগনৰ আৱাহনি নিচা প্ৰিয়াৰ কাজলত নিচা বিষাদী গজলত। সন্ধিয়া আহিবই নামি জীৱনৰ দেৰী কিয় সখা অজুহাত যেতিয়া পায়েই গ'লা উদযাপনৰ। গান ভাল সুৰ ভাল সুৰা ভাল মলমৰ দৰে পূৰাই আনে ঘাঁ কলিজাৰ।

নব্বৈ দশকৰ ঘটনা। সেই সময়ত বেলি থপিয়াবলৈ যোৱা বহু ককাইদেউ "মূল সূঁতি" মানে "চেন্ট্ৰেল ইষ্ট্ৰিম" লৈ ঘূৰি আহিছে। ৪০৭ নামৰ যমৰ ফোন নম্বৰ বুলি খ্যাত হোৱা যাত্ৰীবাহী সৰু বাছ লৈছে, আত্মসংস্থাপনৰ নামত। দুই লাখ টকাকৈ দিছিল চৰকাৰে। চাৰি চকা যুক্ত এনে বাহন দূৰ্ঘটনা গ্ৰস্ত হৈ বহুলোকৰ নাম আগৰ শ্ৰী ডিলিট হৈ চন্দ-বিন্দু নামৰ প্ৰেমিক যুগল বহি গ'ল বাবে ৰাইজে পিছলৈ এই ৪০৭ নম্বৰটোক যমৰ ফোন নম্বৰ বুলি অভিহিত কৰিলে। সেই সময়ৰে ঘটনা। "প্ৰধান মন্ত্ৰী ৰোজগাৰ যোজনা" (PMRY) বুলি বহু অসমীয়া যুৱকক উদ্যোগিক ঋণো দিছিল অসম চৰকাৰৰ উদ্যোগ বিভাগে। পৰিমাণ এক লাখ। আমাৰ ধনীৰামেও আৱেদন কৰিলে। বিভাগীয় কণিষ্ঠ অভিযন্তাৰ দ্বাৰা আঁচনি প্ৰস্তুত কৰোৱালে। পশু পালন আৰু চিকিৎসা বিভাগৰ অধীনত কণী পৰা কুকুৰাৰ পাম খুলিব। সাক্ষাৎকাৰত উতৃৰ্ণ হ'ল। প্ৰশিক্ষণলৈ মাতিলে। গ'ল। ক'লে ব্যৱসায়ত নামিব যেতিয়া মনোবল হেৰুৱাব নালাগে। লাভ-লোকচান থাকেই। মন ভাঙিব নালাগে। দুগুণ উৎসাহেৰে কাম কৰি যাব লাগে।    সকলো কথা সাৰোগত কৰি ধনীৰামে ঋণৰ টকাৰে কণীৰপৰা কুকুৰাৰ পাম খুলিলে।   মাহ চেৰেক গ'ল। আই কৰ বিভাগ...

শিৱসাগৰৰ পৰা গোগামুখ লৈ আহি আছো। চন ১৯৯৯। দিচাং ঘাটত ফেৰীত উঠি টেকেলি ফুটা ঘাট, তাৰ পাছত ঢকুৱাখনা, ঘিলামৰা হৈ আৰু গোগামুখ পাম হি। তিনি বন্ধু একেলগে। বিশাল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ৰূপ অনুভৱ কৰি, গৰিমা সোঁৱৰি এইপাৰ অৰ্থাৎ টেকেলীফুটা ঘাট পালো হি। জীপ গাড়ী চলে তাৰ পৰা ঢকুৱাখনালৈ । ফেৰীৰ পৰা নমাৰ লগে লগে টনা আঁজোৰা। একেবাৰে বৃটিছ যুগীয়া জীপৰ চালকে নিজৰ আসনতো মানুহ বহুৱাই লয়। নিজে টিকাটোৰ এফাল কোনোমতে থাপি যাত্ৰীৰ ঠেঙৰ ফাঁকেৰে হাত ভৰাই গিয়েৰ সলনি কৰে। আমি তিনি বন্ধুৱে এই টনা আঁজোৰা আৰু ঠেলা হেঁচাৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাবৰ বাবে ফেৰীৰ পৰা পোনে পোনে নামি জীপত নুঠি অলপ ৰৈ লাহে ধীৰে যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল'লো। হৈ চৈ কৰি জীপ কেইখন গ'ল । ঘাটতে এজন জনজাতীয় লোকে সাঁজ  (পিৰিং পানী) বেচিছে। তিনি বন্ধু বহি গ'লো। সময় কটোৱাও হ'ব। গা জুৰ কৰাও হ'ব। সাঁজৰ লগত পাভ মাছ। বিল হ'ল গৈ পয়সত্তৰ টকা। মই বোলো সত্তৰ টকা ল । পাঁচ টকাটো এৰি দে। জনজাতীয় ভাইটোৱে বোলে নহ'ব। পুৰাই লাগিব। মই বোলো ব্ৰহ্মপুত্ৰৰে মাছ। টকা পাঁচটা এৰি দিব নোৱাৰ নে? সি কি ক'লে জানে? "ককাই ৰিজাৰ্ভ বেংকৰ কাষত তোৰ ঘৰটো বনাই ল...

 - বিনয় কৃষ্ণ তামুলী ফুকন ল'ৰাহঁতে বুঢ়াৰ পিছ নেৰেই। বুঢ়াৰ পিছত ল'ৰাহঁত লাগি থকা দেখিলে খগেন মহন্ত দেৱৰ 'তলৌ খুড়াৰ হলৌচোলা' গীতটো মনত পৰে। বুঢ়াৰ নাম কি আছিল জনা নাযায়। এই গাঁওখনলৈ 'লথৌ' নামৰ ঠাই খনৰ পৰা উঠি আহিছিল বাবে সৱেই 'লথৌ বুঢ়া' বুলিয়েই মাতে। ল'ৰাৰ পৰা বুঢ়ালৈ সকলোৰে লথৌ বুঢ়া। বুঢ়া সকলোৰে মাজত জনপ্ৰিয় হোৱাৰ কাৰণ আছে। মিছা কথা কৈয়ো যে মানুহ জনপ্ৰিয় হ'ব পাৰি লথৌ বুঢ়া তাৰ উদাহৰণ। নিৰ্দোষ মিছা কথা বোৰ বৰ ৰসাল ৰূপে কয় লথৌ বুঢ়ায়।    কনপিতৌৱে বাটৰ কাষৰ খালত বৰশী টোপাইছে। -কণপিতৌ, পাইছনে। চাওঁ খালৈটো? লথৌ বুঢ়াই কণপিতৌৰ খাৱৈতো চাই মাত্ৰ চেঙেলি মাছ এটা দেখি কয় - ও এইটো মাছেই নে? মই লথৌত থাকোঁতে মাছ ধৰিছিলো। কিমান ডাঙৰ জান? কণপিতৌঃ কিমান ডাঙৰ বা? -ক'লে জানো বিশ্বাস কৰিবি? পুঠি মাছ জনীয়েই আঠ ফুটিয়া টিনপাত চলাৰ মান হ'ব। -হেই । মিছা ক'বলৈ আৰু ঠাই নাপালি লথৌ বুঢ়া। -হেইয়া। জানো বিশ্বাস নকৰ। এবাৰ কি হ'ল জান? কণপিতৌৱে জানে বুঢ়াই মস্ত গাজা এটা মাৰিব। তথাপি সময়ো পাৰ হওক, বৰশীতো মাছে খুতক বুলি ক'লে। -কচোন কি? -মই ...

ধাৰাবাহিক অনিমন্ত্ৰিত গৈ আছিলো জীৱনৰ বাটে বাটে প্ৰাপ্তি অপ্ৰাপ্তিৰ হুহুৰি বজাই ৷ কেইবাটাও আলিকেঁকুৰি পাৰ হৈ হৈ ৰৈ গৈছিলো এটা দীঘল পদূলিত ৷ দুপৰ আছিল ৰ'দ আছিল ৷ তেওঁৰ পদুলি মুখ ডালিয়া ফুলি আছিল ৷ মই থৰ হৈ গৈছিলো ৷ তেওঁ চোতালত বহি দুখৰ কলিয়া চুলি মেলাই আছিল ৷ মন্ত্ৰমুগ্ধৰ দৰে মই আগবাঢ়িছিলো ৷ তেওঁ ভিতৰলৈ দৌৰ মাৰিছিল ৷ হয়তু অবিন্যস্ত চুলিৰ বাবে লাজ পাইছিল ৷ অলপ পৰ ৷ ওলাই আহিছিল সাজি কাচি ৷ কঁপালত জোন জ্বলিছিল ৷ চকুত কাজল নে বিষাদ আছিল জানো ৷ বৰ কোমল মাতেৰে কৈছিল - "আহক" ৷ দুৱাৰ মেলি দিছিল বুকুৰ আলহি ঘৰৰ ৷ চোফাখনত এটা চাপ আছিল ৷ কোনোবা অভ্যাগত অলপ আগতে বহিছিল ৷ হয়তু মোক দেখি তেওঁৰ বুকুৰ মাৰল ঘৰলৈ সুমাই গৈছিল ৷ হয়তু তেওঁৰ স'তে তেওঁৰ বিষাদ আলাপ হৈছিল ৷ যাৰ দাগ কাজল হৈ চকুত বি‍‍য়পি আছিল ৷ চাৱনিত তেওঁৰ কাতৰতা ৷ মোৰ বুকুত আকুলতা ৷ যেন ৰ'দৰ ফুল ফুলাম ৷ মই কৈছিলো ৰ'দৰ দেশলৈ যাবা ৷ তেওঁ সুধিছিল - "নিবা"? কৈছিলো - জোনাকত বহিম ৷ সুখৰ আপং পিম ৷ সৰলৰ ছাঁত জিৰাম , পোহৰৰ গান গাম ৷ তেওঁ মুৰ দুপিয়াইছিল ৷ চকুত বিষন্ন কাজলবোৰ লাগিয়েই আছিল ৷ হ‍য়তু মা...