আন্ধাৰে-জোনাকে (Andhar a Zonak a)

ৰ'দ মোৰ চোতালত ৰ'দ মোৰ পথাৰত লাৱনী ৰুৱনীৰ কলাফুলত ৰ'দ পাৰঘাটত পানী ঘাটত পানীৰ কলহত গৰ্ভৱতী ৰ'দ। শইচ সম্ভাৱনাময় ৰ'দ। ৰ'দ চাৰিওফালে উত্তৰে দক্ষিণে নৈঋতে ঈশানে দূৰৈত ক'লা মেঘ বুকুৰ গোপনে গোপনে। ©বিনয়

(১) ৰ'দত ফুল ৰ'দালীত সোনালী পখিলা বুকুৰ বকুল জোপাৰ পৰা নিৰৱে সৰি পৰিল হালধীয়া পাত এখিলা (২) তামসিক ৰাতিটোৰ শেষত বন পক্ষীৰ কলৰৱ ৰৌদ্ৰস্নানেৰে এঙামুৰি দিলে কাঁইটীয়া গোলাপ। ভালপোৱাবোৰ সুহুৰি বজাই ৰ'দৰ বাটেৰে গুছিযায় পৰ্যটক প্ৰেমিক তাৰ ঘামে ধোৱা কামিজৰ তলত ভালপোৱাৰ ৰ'দে পোৰা কলিজা মৌন নিৰ্বাক। (৩) এইটো ৰ'দৰ বাট এই বাটেৰে গ'লে পাব পাৰি প্ৰেমৰ পাৰঘাট মাজত পঁচা মদাৰৰ সাকোঁ হিংসা, প্ৰতি হিংসা আৰু বিশ্বাসঘাটকতাৰ। (৪) ৰ'দ সৰি পৰে ডাৱৰৰ ফাঁকে ফাঁকে শাওঁনীয়া পথাৰত ৰ'দে সম্ভাৱনাৰ ছবি আঁকে। চৌফলীয়া ৰ'দত বুকুৰ সোৱণশিৰিত সোণালী পিঠিয়াই জলকেলি কৰে ৰ'দে গানো জানে ঘামো আনে। ©বিনয়

বৰপেটা সত্ৰ, খ্ৰীষ্ট ধৰ্মী, মাজুলীৰ অস্পৃশ্যতা ইত্যাদি।। -বিনয় কৃষ্ণ তামুলী ফুকন । শিৰোনামাটো দেখি নাভাবিৱ যে এই লেখাটো কোনোবা গৱেষক ছাত্ৰৰ গৱেষণা পত্ৰ। নিমাখিত, সাধাৰণ মানুহ এটাৰ বাস্তৱ অভিজ্ঞতাৰ পৰা আহৰণ কৰা কিছু অপ্ৰিয় সত্য। 'সঁচা ক'বা। কিন্তু অপ্ৰিয় সত্য নক'বা।' বোলা কথাষাৰৰ মই পৰী পন্থী। ক'ম এশবাৰ ক'ম। হাজাৰ বাৰ ক'ম। মহাত্মা গান্ধীয়ে কেৱল এইষাৰ কথা কোৱা নাছিল। ভাৰত বৰিষৰ পৰা অস্পৃশ্যতা নিৰ্মূলৰ বাবে হৰিজন সকলক চুৱ পৰা কৰি থৈ যাব খুজিছিল। নোৱাৰিলে। হৰিজন শব্দটোৰ ঠাইত চাফাই কৰ্মী শব্দৰ প্ৰচলন হ'ল। অসমৰ ডিব্ৰুগড় চহৰত "পৌৰ সভাৰ চাফাই কৰ্মীৰ কলনি বুলি" যিটো  আৱাসীক এলেকা আছে , তাক জন সমাজত আজিও "চুইপাৰ কলনি" বুলিয়েই জনা যায়। লখিমপুৰতো একেই কথা। "মেটৰ পট্টী"। তাতোতকৈয়ো ডাঙৰ কথা অসমত এই অস্পৃশ্যতা অক্ষুন্ন ৰাখিছে মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ আদৰ্শ জীয়াই ৰখা বুলি দাৱী কৰা সত্ৰ সমূহে। সত্ৰ নগৰী মাজুলী কে ধৰি বৰপেটা সত্ৰ, বা অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত সিঁচৰতি হৈ থকা সত্ৰ সমূহতে অস্পৃশ্যতাৰ প্ৰভাৱ আটাইতকৈ বেছি। আজিও সত্ৰৰ গোঁসায়ে কোন...

তোৰ চহৰলৈ আহিছিলো নুপূঋনা তোক বিচাৰি তই দিয়াৰ কথা আছিল হৃদয়ৰ ঠিকনা গোৱাৰ কথা আছিল প্ৰেমৰ বন্দনা। আহিছিলো এখন নৈ দুটা পাৰঘাট পাৰ হৈ হৈ ডাৱৰৰ নিচান চাই নোগোৱা গানৰ সুহুৰি বজাই। মনত আছানে নুপূঋনা ! আমি বাট হেৰুৱাৰ কথা আছিল কৃষ্ণচূড়াৰ অৰণ্যত হেৰাই যোৱাৰ কথা আছিল হৃদয় অভয়াৰণ্যত। মই চিনি পাইছিলো তোৰ হৃদয় চহৰৰ প্ৰতিটো গলি এপাৰ্টমেন্ট নাম ফলকহীন যদিও ঠিকনা বিহীন উৰি আছিল প্ৰেমৰ তেজ ৰঙা পতাকা তোৰ ৰাধাচূড়া পদূলিত। আমি তিতাৰ কথা আছিল এজাক ভালপোৱাৰ বৰষুণত উজাই যোৱাৰ কথা আছিল আকূলতাৰ নৈ খনত। এটা লং ড্ৰাইভ আৰু মেহদি হাচানৰ গজল দুপিয়লা ক'ল্ড ক'ফিৰ মাজত অনন্ত নিৰৱতাৰ সাগৰ মনত পৰেনে নুপূঋনা ? নুপূঋনা, নুপূঋনা.. নাজানো ক'ত শেষ এই যাত্ৰাৰ কি নাম কি নাম এই আকূলতাৰ!! মই গুছি আহিলে বে ৰঙী হৈ পৰিবনে তোৰ চহৰ। স্তব্ধ হৈ পৰিবনে প্ৰহৰ? উচুপিবি নে মোৰ সোঁৱৰণত!! নুপূঋনা, এৰি থৈ আহিলো তোৰ চহৰ অতীত হৈ গ'ল সেই নিৱিড় প্ৰহৰ ৰৈ গ'ল কোনো অচিনাকি জাহাজ সাৱটি উদাস বন্দৰ। নুপূঋনা, গুচি আহিলো তোৰ চহৰ এৰি নহ'লে যে বদনামী হৈ পৰিব চহৰ গলি, বাইলেন মানুহে ওলিয়াব বু বু বা বা নুপূঋনাক বদনামী কৰি। মই ঘূ...

মৌন মুক স্তব্ধ অন্ধ বন্ধ বন্ধ বন্ধ দ্বন্দ্ব দ্বন্দ্ব হৃদয় দুৱাৰ আজি বন্ধ। ভুল ভুল, হুল হুল আকূল আকূল আকূল পাগল পাগল প্ৰতিটো প্ৰহৰ, উশাহ কাতৰ নিস্তব্ধতাতো বহু কোলাহল কঠিন কঠিন পাথৰ পাথৰ আকাল আকাল মৰমী মাতৰ সমাধি সমাধি সৰাফুল যেন সপোনৰ। আকাশ জঠৰ ডাৱৰ নিথৰ নিশাবোৰ হ'ল উজাগৰ জীৱন যুঁজৰ অনন্ত ভাগৰ সুখৰ নহয় শোকৰ সাগৰ শামুকৰ খোলা যেন মন ত্যক্ত, বৰ্জিত উপকূলৰ। মৃত মৃত, সময় আহত কূটিল জটিল কাল অনাগত মৃত কায়া, নাই ছাঁয়া সেউজী সেউজী পাতৰ মৌন মুক স্তব্ধ অন্ধ বন্ধ বন্ধ বন্ধ দ্বন্দ্ব দ্বন্দ্ব হৃদয় দুৱাৰ আজি বন্ধ।

জীৱনৰ বাট।  জটিল কূটিল মৃত্যুৰ বাট মসৃণ ৰাখি যাব যি সময় বালিত খোজৰ চিন দূৰ্ভিক্ষ, দূৰ্দিন ইপাৰতে শেষ নাজানো সিপাৰ মৃত্যুত মাথো নহয় শেষ সৰা ফুলৰ সৌৰভেও পুলকিত কৰে মন সৰিলেই মাথো নহয় শেষ।

শেষ দৃশ্য                                                                         - বিনয় কৃষ্ণ তামুলী ফুকন । বেৰত ঢেপেলা মুখীয়া মানুহজনৰ ফটোখন ওলমি আছে। বিষ্ণু ৰাভা তেওঁৰ নাম। ফটোখনৰ ফ্ৰেমটো ঘূণ পোকে খাইছে হ'ব পাই। য'তে ফটোখন ওলমি আছে তাৰ তলতে একেবাৰে মিহি ঘূৰণীয়া, চুজিৰ দৰে গুৰি, গুৰি অলপ পৰি থাকে। এনেকৈয়ে গুৰি গুৰি বোৰ সদায় সৰি থাকিলে এদিন ফটোখন সৰি পৰিব। হয়তু ফটোখন বন্ধাই থোৱা গ্লাছ খনো ভাগি থান বান হ'ব। ফ্ৰেমৰ পৰা ওলাইপৰা ফটোখন অ'ত ত'ত পৰি এদিন উঁৱলি যাব। ঠিক শশাংক ফুকনৰ দৰে।এৰা ফ্ৰেমৰ পৰা বাহিৰ হৈ গৈছে শশাংক ফুকন। লাহে লাহে উঁৱলি গৈছে তেওঁৰ জীৱন। ঘৰটো সাৰি সাৰি কথাবোৰ ভাবিলে শশাংক ফুকনে। পত্নী শয্যাশায়ী হোৱাৰে পৰা ঘৰ সৰা, বাচনধোলৱা, পত্নী মধুমিতাৰ আল পৈচান ধৰা এই আটাইবোৰ ফুকনে নিজেই কৰি আহিছে। গুৰি গুৰিবোৰ ফুল ঝাৰু ডালেৰে জাৱৰ পেলোৱা খনত উঠাই ফুকনে দীঘল হুমুনিয়াহ এটা পেলালে। -শুনাছোন। বিচনাত পৰি থকা পত্ন...