প্ৰসংগঃ দেচুৱালী- গেলামাল

আগৰ দিনত অসমৰ প্ৰায়বোৰ গাঁৱতে একোখন সৰু সৰু নিমখ-তেল, আলু-পিঁয়াজৰ, লেমৰ চিম্নি আদি অত্যাৱশ্যকীয় সামগ্ৰীৰ দোকান আছিল ৷ কোনো কোনো দোকানীয়ে
অসমবাসী গঞাৰ দূৰ্বলতাৰ সুযোগ গ্ৰহণ কৰি
কানিৰ দৰে বৰবিহো বেচিছিল এনে দোকানত ৷
এই ব্যৱসায়ী সকল আছিল বহিৰাগত ৷
হয় মাৰোৱাৰী নহয় বিহাৰী ৷ কাঁয় কাঁয় কৰি থকাৰ বাবে মাৰোৱাৰী সকলক অসমীয়া গঞাই "কেঞা" আৰু মাৰোৱাৰীৰ দোকান সমূহক "কেঞা গোলা" বুলিছিল ৷ এই "গোলা" শব্দৰ পৰাই "গোলাৰ মাল" আৰু পিচলৈ "গেলামাল" শব্দৰ উৎপত্তি ৷ সেইদৰে বিহাৰী সম্প্ৰদায়ৰ ব্যৱসায়ী সকলে বছৰটোত গোটোৱা টকা বছৰৰ একোবাৰ নিজৰ দেশ ( বিহাৰ)ত
থ'বলৈ "দেচ"লৈ গৈছিল ৷ সেইবাবে অসমীয়াই এই বিহাৰী সকলক দেশ+ৱালী= দেচুৱালী বুলিছিল ৷
   কথা হ'ল এই বহিৰাগত ব্যৱসায়ী সকলে যুগ যুগ ধৰি অসমক ব্যৱসায়ৰ ক্ষেত্ৰ হিচাপেহে ব্যৱহাৰ কৰি আহিছে ৷ সেইদৰে ঋতু ভেদে অহা
লেপ-তুলি সীয়া, কাঠ ফলা কামৰ বাবে অহা বিহাৰ- উত্তৰ প্ৰদেশৰ মানুহবোৰ, স্থায়ী কৈ থকা নাপিত, ধোবা আদি মানুহবোৰৰ প্ৰধান উদ্দেশ্য 'দেচ'ত থকা পৰিয়াললৈ ধন পঠিওৱা ৷
এচাম বুঢ়া হ'লে অৱসৰ লৈ দেচত যাব ৷ পো-পোৱালী আহি অসমত বেপাৰ কৰিব ৷ এই ধৰণৰ বহিৰাগতৰ ৮০ শতাংশৰে অসম তথা
অসমীয়া জাতি গঠন প্ৰক্ৰিয়া অথবা অৰ্থনৈতিক পৰিকাঠামো গঢ়াত কোনো ভূমিকা নাই ৷ ইহঁত অসমৰ প্ৰতি কৃতজ্ঞ ও নহয় ৷
সম্প্ৰতি অসমৰ গাঁৱত নহয় সৰু-বৰ সকলো নগৰ চহৰৰ মূল ব্যৱসায়টো এই সকলৰ হাতত ৷ অৱশ্যে ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা দেৱৰ দৰে কিছু সংখ্যক হাড়ে-হিমজুৱে অসমীয়া লোকো নথকা নহয় ৷ সংখ্যাত নগন্য ৷
"আমি অসমীয়া নহওঁ দুখীয়া" বুলি হাত সাৱটি বহি থকাৰ বাবেই আজি "অসমৰ মাটিটে নিজেই মগনীয়া" হোৱাৰ দিন সমাগত ৷
এয়া মোৰ একান্ত ব্যক্তিগত অনুভৱ হে দেই ৷