Posts

Showing posts with the label কবিতা

আমে মলিয়ালে তৰা

তৰা, আমে মলিয়াইছে আকউ কঠালৰ ডালত নিশা নিশা কেতেকীৰ মাত কুমলীয়া পাত তগৰৰ গাত কপৌ জুপিয়েও মেলিছে চুপহি তই বাৰু লগাইছ নে মোলৈ পকোৱা সূতাৰ গামোচাৰ তাঁত? পৰিছে নে মনত তাঁত বাটি কাঢ়োতে দেখিছনে মোৰ মুখ ৰাঁচ ভৰাওঁতে ৰৈ গৈছে নে ভৰি তাঁত চলাওঁতে লগাইছনে শালিকী যুটিয়া ব' তোলোঁতে শালত তুলিবি কেতিয়া বুকুৰ শালত আৰু প্ৰেমৰ গান এটা গাই ফুল বাচিবি সপোনৰ? গবি কেতিয়া- "বহোঁ তাঁতৰ পাতত চকু আলিবাটত" সৰি পৰিবনে মাকোঁ মোৰ কথা ভাবি পিচলিব নে গৰকাত ভৰি? চিগিবনে বাৰে বাৰে সূতা ভাগিবনে ৰাঁচৰ কাঠি? লুটিয়াই দিবলৈ লোৱা ফুল পাহৰ এফাল মই এফাল তই আমি যেন ইপিঠি সিপিঠি ৷ তৰা অ' আম ফুলিছে আকউ তোৰ গামোছাৰ ফুলত জিলিকি উঠিছে ফুলাম জাপি আহ বৰষুণত তিতোঁ প্ৰেমৰ বৰষুণত উজাগৰে থাকোঁ এনিশা কেতেকী বিনোৱা ৰাতি ৷৷   -বিকৃতাফু ২১ মাৰ্চ ১৮
পৰমায়ু সিঁচিছিলো হে বৰকৈ পোখালে বুকুখন যে মোৰ পলসুৱা ভালপোৱাৰ বোকা মাটিৰে ৷ দিগবলয়ত ৰান্ধনী বেলিৰ সকিয়নি বুকুত বোৱাৰী পুৱাৰ আৰম্ভনী ৷ গছ মাটি আৰু মানুহ শইচ আৰু পানী পৃথিৱী জীপাল বুকুত শুকান মৰুভূমি ৷ এজাৰ কাঠৰ নাও নিজান ঘাটত, সাতপুৰুষ পুৰণি ৷ প্ৰতিটো দিনেই আয়ুসৰ কৰুণ সামৰণি ৷
মোৰ তেজত এখন অৰণ্য ৷ ওপৰত এখন আকাশ আৰু সাৰে থকা তিনিটা তৰা এটা উজ্বল নীলা কোমল অথচ উজ্বল তাৰ পোহৰ অনন্য৷৷ বুকুত এখন বিষাদৰ কেনভাচ কোন চিত্ৰকৰৰ নিপুণ হাত ? আঁকি দিলে তিনিওটা তৰা এটা উজ্বল ঢুকি নাপাও মেলিলেও হেঁপাহৰ হাত ৷ অৰণ্য খন মুখৰিত তেজৰ তলৰ ৷ আকুলতাৰ স্ৰোতসৃনী নৈৰ পাৰৰ কোনোটো ঘাটত বিষাদী গৰখীয়া তাৰ বাঁহীৰ  ইমান কাতৰ মাত ৷৷
তুমি কুশলে থাকিলেই মই জী থাকিম ৷৷ কাৰ বাবে জীৱনৰ গান কোনে শুনিব তাৰ সুৱদী টান? কাৰ ওচৰত মোৰ যত মান- অভিমান? তোমাৰ পৰাইচোন আৰম্ভ তোমাতেই শেষ তোমাৰ কোলাতে মূৰ থৈ পাহৰিম এদিন জীৱনৰ যত ক্লেশ ৷ কাৰ বাবে এই আয়োজন কাৰ বাবে জীৱনৰ যুঁজ নাথাকেতো সময় বালিত সৰু সৰু মানুহৰ খোজ ৷ চক্ৰৱৎ যাত্ৰা মোৰ দূৰ-সুদূৰ ঘূৰি ঘূৰি আহি পুনু তোমাতেই শেষ ৷ তুমি উজুটি খোৱা শংকাৰ শিলত তুমি জুৰুলি জুপুৰি হোৱা দুখৰ বৰষুণত দেই-পুৰি যোৱা অপ্ৰাপ্তিৰ দাবানলত মোৰ বুকুত জ্বলে বেদনাৰ জুই দপ্ দপ্ কথাবোৰ ভাবি আনমনা হোৱা দবোৱা কটাৰিয়ে আঙুলি কাটে কথাবোৰ ভাবি আনমনা হোৱা জীৱনৰ তাঁতৰ সূতা চিগে ৷ তুমিতো নুবুজা হৃদয় গলে কি তাপত ৷ উশাহ কাতৰ হয় দুপৰ নিশা দূৰৈৰ নিয়তি চৰাইৰ মাতত ৷ তথাপিও সপোন দেখোঁ - পুৱতিতে সাৰ পাম জীৱনৰ গান গাম দ্বৈত স্বৰত ৷ কথা দিয়া হেৰা কুশলে থাকিম বুলি উশাহ ল'ম বুকু খোলি থপিয়াই আনিম ৰঙা বেলি কথা দিয়া - হুমুনিয়াহ বোৰ দলিয়াই দিম ৷ তুমি কুশলে থাকিলেই মই জী থাকিম ৷৷ - বিকৃতাফু ২১ মাৰ্চ ১৮
আত্মদীপ কোনেও নুসুধে "আছেনে  কুশলে তোৰ আত্মা" নুসুধে কোনেও বুকুত কঢ়িয়াই ফুৰা কাঁইট যেন ভাৱনা বোৰৰ কথা ৷ কি আত্মীয় কি অনাত্মীয় কি বঙহ দেখে মাথো বাহ্যিক মঙহ ৷ নেদেখে মঙহৰ আঁৰৰ কলিজা আত্মাৰ গোপনত মানুহ বৰ অকলশৰীয়া নিজে ৰচা নাটৰ নিজেই গায়ন, বায়ন ভাৱৰীয়া ৷ ওপজাৰ পৰা মৰণলৈ বোৱা নৈখনত এক অকলশৰীয়া নাৱৰীয়া ৷   - বিকৃতাফু
নিষিদ্ধ ভাৱনাবোৰ ভাৱনাৰে মই স্বাধীন নুসুধিবা মোক মই কি ভাবিম, নাভাবিম ৷ ভাৱনাত মই গুছি যাব পাৰো বেহেস্ত, স্বৰ্গ, হেভেন নতুবা বৈকুণ্ঠলৈ গুছি যাব পাৰো নিষিদ্ধ গলি অথবা ৰঙা পোহৰৰ চুবুৰীলৈ, সাতখন পাতালৰ অটললৈ নাইবা নকৰ কুণ্ডলৈ ৷ নৈৰ দৰে ভাৱৰো থাকে নিৰৱধি গতি নাই পৰিধি বৈ যাব পাৰে ভাৱনা পাৰ ভাঙি ৷ পৰ্বত, পাহাৰ, ভৈয়াম, পাহাৰ মহতিয়াই পাৰ ভাঙি, মাথাউৰি চিঙি যদি বয় নৈ ভৱনাওতো যাব পাৰে উটি বুৰি আপোন মনা কৈ ৷ নিজৰ নিজানত ভাবিব পাৰি শালীন অশালীন কিম্বা নিষিদ্ধ ৷ নিসিদ্ধতাৰ সংজ্ঞা বিচাৰি থমকি নৰয় ভাৱনা কাৰ বাবে নিষিদ্ধতা? প্ৰকাশৰ যোগ্যতা হীন ভাৱনা মানেইতো নিসিদ্ধ নহয় যি আহিব পাৰে মনৰ গোপনত, সপোনত, দিঠথকত ৷ প্ৰেয়সীৰ জৰায়ুত আনৰ ভ্ৰুণৰ দৰে একলা একলাকৈ বাঢ়িব পাৰে সংগোপনে নিষিদ্ধ ভাৱনা ৷ ভাৱনা স্বাধীন শাসনহীন আত্মাতে বিলিন ৷ নুবুজে যি নিষিদ্ধতা কি শালীনতা কি মনৰ গোপনত যি বাঢ়ি আহে চকুমুদি ভাবিব পাৰি যি মুখ খোলি ক'ব নোৱাৰি সি ভাৱনা হ'ব পাৰে সৃষ্টিশীল অথবা বিধ্বংসী খুলি কুৰুকি খাই পেলাব পাৰে আত্মাক অথবা গঢ়ি তুলিব পাৰে আত্ম সন্তুষ্টিৰ বিশাল চাপৰি
গণতন্ত্ৰৰ মন্ত্ৰ বেৰত ওলমি থকা মুক্তি যুঁজাৰু ককাৰ সম্পদ এখন তাম্ৰ পত্ৰ , সেন্দুৰহীন ওকা কঁপালৰ কোনো সৈনিকৰ পত্নীৰ শুভ্ৰ সাজ আলমাৰিত জাপি থোৱা সৈনিকৰ তেজ লগা পোচাক তাৰ ফচল গণতন্ত্ৰ ৷৷ প্ৰজা হিতৈষি শাসক হ'ব শান্তি আৰু উন্নয়ণৰ বাহক নিচলা প্ৰজাৰ দূৰ্দিনবোৰৰ শেষ হওক সকলোৱে আঁওৰাব প্ৰাপ্তিৰ মন্ত্ৰ আহঃ কি মহান উদ্দেশ্য ৷ বিধেয়ক হ'ব বিধি হ'ব আইন অন্যায়কাৰীৰ "ফাইন" ন্যায় দণ্ড হাতে ধৰি সকলোকে এক কৰি দৌৰাৱ দেশক জনতাই পাতিব ৰজা বৰ মজা বৰ মজা ৷ ভোটৰ শেষত হামখুৰি খাই পৰে নেতাই কঁকালত গোৰ মাৰে তোলৈ মোলৈ একো নাথাকে নিজলৈকে নুজোৰে এহঃ বৰ  মজা বৰ মজা ৷ "হাম হুংগে কামিয়াব" হৈ যায় কামিয়াৱ সিহঁত ঐশ্বৰ্য্যৰ পাহাৰ গঢ়ে জনতা হে ভোকত মৰে ৷ আমাৰ চৌকাত নজ্বলে জুই ৰাইজৰ ৰজাৰ গাড়ীত ৰঙা ৰঙা লাইট জ্বলে ৷ প্ৰতিশ্ৰুতিৰ সংলাপ ভোকাতুৰৰ প্ৰলাপ নোপোৱাৰ বিলাপ বৃন্দ গান এটা হৈ বাজি থাকে অহৰ্নিষ নতুন স্বাধীনতা বিচাৰি যোৱা ল'ৰাটোলৈ বাট চাই দুখুনী মাকৰ চকুৰ বিষ ৷ নচলে যদি দেশ নিদিয়ে কোনেও আগুৱাই যোৱাৰ নিৰ্দেশ দিয়ে বন্ধ ৷ আগুৱাব খোজিলে পাবা দণ

প্ৰথম বৰষুণ

ধূলিয়ৰী শুকান পৃথিৱীৰ দুখত গোটেই ৰাতি কান্দিলে আকাশে বিয়পি পৰিল চকুপানী বিৰিখৰ পাতত কঁপালে বুকুৰ চৰাইৰ পোৱালী এজাক সেমেকা বতাহে ৷ পকা পাত বোৰ সৰি পৰিল সংগোপনে ধোৱাই দিলে সেউজীয়াবোৰ প্ৰথম জাক বৰষুণে পকা পাতৰ উচুপনি আৰু কোনে শুনে! ? চালত বৰষুণ পিচলি পৰিছে পানীৰপচাত মই মেলিদিছোঁ মলিয়ন হাত ৷ চাটক পক্ষী এটাৰ দৰে তৃষ্ণাতুৰ জীৱন ৷ কাঁইটতহে পৰে ফুললৈ মেলা হাত ৷ মেঘবোৰে উচুপে কি বেদনাত মেঘৰ কণ্ঠত কাৰ গভীৰ মাত? গাজনীবোৰ যেন আকাশৰ নোপোৱাৰ আৰ্তনাদ ৷ গাভৰু বিজুলীলৈ  মেঘৰ ভয় জানোচা দুষ্ট গাজনীয়ে তাইক আপোন কৰি লয় ৷ গ'লটো ৰাতি আকাশে কান্দিলে লাগি ৰ'ল সেই চকুপানী গছে-পাতে, ফুলে-কাঁইটে ৷ -বিকৃতাফু ২৫ জানুৱাৰী
স্বপ্ন ভংগ ১৷ সপোনৰ প্ৰথম স্বৰ্ত্ব  টোপনি টোপনিৰ নিৰ্জনতা তই চাগে সপোন দেখিছ নতুন নতুন সপোন সেয়ে ইমান মৌনতা ৷ ২৷ বুকুৰ জীৰ্ণ কুঠৰিত এটা অকলশৰীয়া মকৰা লালসাৰ জাল গুঠি নিৰৱে ৰৈ আছে নিৰৱতাই যে তাৰ প্ৰাপ্তিৰ যাদু কাঠি সি গুণ গুণাব নোৱাৰে প্ৰাপ্তিৰ গান বজাব নোৱাৰে সুখৰ সুহুৰি গল খেকাৰী এটা মৰিলেও যে নাহিব কাষ চাপি আকাংক্ষাৰ ভোগ যাৰ বাবে সি সাজিছে জাল জীৱনজুৰি ৷ ৩ ৷ স্বপ্ন ভংগ হ'বলৈ সপোনেই নেদেখিলো কোনোদিন কালিজাৰ স'তে ওমলি ওমলি পাৰ কৰোঁ যত দূৰ্দিন দিবা স্বপ্নৰ বাবেওচোন নাই জিৰণী বুকুত যে বাজিয়েই থাকে শোকৰ চিগা তাঁৰৰ বীণ ৷৷ -বিকৃতাফু ২২ জানুৱাৰী ১৮

এঠেঙীয়া বিতচকু

Image
এঠেঙীয়া বিতচকু তেজৰ তলত দুখ শাওনৰ নৈৰ দৰে হুমুনিয়াহৰ ঢল তলমল সিপাৰৰ ঘাটতত ৰান্ধনী বেলি যেন তোৰ বিদায়ী মুখ ৷৷ শিতানত শিমলু তুলাৰ গাৰু মন হে কমোৱা তুলা বনাই থকা চিলনীৰ দৰে ৷ নাচাও বুলিলে তোৰ মুখ স্মৃতিবোৰ মনৰ জপনা খুলি সোমাই আহে বাৰে বাৰে ৷ বুকুৰ বেৰ চাই কটা খিৰিকিখন জপাই থ'লো ক'ৰ পৰা জানো জলঙা সৰকি সুমাই আহে জ্বলা মমৰ শেষ পোহৰ যেন এধানি ৰ'দ ৷৷ স্মৃতি যেন সুস্বাদু চুইংগাম এটা যেন চোবায়েই থাকিম তাৰ ৰসহীন শাহ ৷ দুখৰ চৰাই এটাই কূটা কঢ়িয়াইছে অবিৰত বুকুৰ বকুলত সাজিব তাৰ প্ৰজন্মৰ বাবে বাহ ৷ পঢ়াৰ মেজত এঠেঙ ভঙা বিতচকু পংগুত্ব সাৱটি পৰি আছে নিৰৱে মই জপাই মেলিছো মনৰ চকু ৷৷
ভোগালী আপদীয়া অপদ্য নাই অ’ শুনা নাই আইতাৰ ঢেকী শালত ঢেংকুলুচ মাত ৷ নচা নাই বঢ়নি মাৰিয়ে চিৰাৰ খোলাত দীঘল হাতৰ চোলা পিন্ধি বহা নাই পেহী। ঢেকীৰ নেজত বহি খেলা নাই মইনাই কলি ঔচ বগী ঔচ ধুপুচ। নাই সলোৱা কোমল চাউলৰ বাবে ঢেকীৰ থোৰা লগোৱা নাই সান্দহৰ বাবে গোল থোৰাত, ককাই। খুৱলি আৰু ওখন মাৰিৰ নাই কাজিয়া নিতাল পিঠাৰ খোলা গোহালীত গৰু নাই বাঁহৰ চুঙাৰ দৈ অথবা চুঙা পিঠা ঘিলা পিঠা, তিল পিঠা, ফেনী পিঠা খোলাচপৰীয়া, মাহ-কড়াই নাই কাঠ আলু, মোৱা আলু, জপৰা আলু ক’ত পায়? খালি মোনা হাতত লৈ দেউতা বজাৰ’লে যায় শ্বপিং মলত হেনো ‘পেকেজিং’ বিহু পায়। ঠালত সজাই বাইদেৱে "চেল্ফি" তুলি যায় লাইক কমেন্টৰ উজানেই উঠি যায়। দাদাহঁতে ঘৰ সাজে পথাৰত তমালৰ গাঁঠি কি চিনিকে নাপায়। হাজিৰালে মানুহ মাতি সাজে ভেলা ঘৰ চেনেলৰ কেমেৰাৰ আগত কি যে খৰ-ধৰ। আজিকালি ভোগ থাকে চহৰৰ দোকানত আজিকালি ৰং থাকে ৰঙা পানীৰ বটলত ‘ডি জে’ৰ চাউণ্ড বে সুৰা গান মুৰ্গিৰ ঠেং, ৰাতিপুৱাৰ ‘হেং’ লিভাৰৰ দৰৱ কিনে ফাৰ্মাচি দোকানত। বাগী কুঠাৰ নাই গাঁৱত ডেকা নাই আছে গৈ কেৰেলাত ঠেতেলা বেঙেনা খাই মাক হঁতে খুলি ৰাখি হেপাহৰ নঙলা বাট চাই আহিব পুতাই পিছে ভোগ নাই আছে ভোগ
এই বাটেৰেই আহিছিল তেওঁ একৈশতা বসন্তৰ একুৰি এপাহ কপৌফুল একৈশতা পাহাৰৰ সিপাৰৰ  কুলি চৰাইৰ মাত এটা হৈ তেওঁ আহিছিল ৷ কঁইটিয়া কেতেকীৰ একৈশটা পাত ভেদি বিলাইছিল বুকুৰ হালধীয়া সুৱাস আৰু মেঘবোৰে বৰষিছিল ধুই নিকা কৰিবলৈ তেওঁ অহাৰ বাট ৷ তেওঁৰ আগমনিৰ গৌৰৱত নৈ খন উফন্দি উঠিছিল গুছি গৈছিল আলহি খাবলৈ পাৰৰ গাঁৱবোৰলৈ একুৰি এটা ঘাট পাৰ হৈ হৈ তেওঁ জিৰাইছিল এপলক মোৰ বুকুৰ ঘাটত পাৰৰ এজাৰনী খনত হৈ চৈ লাগিছিল বনকুকুৰা আৰু জিলিৰ মাতত ৷ একৈশ দিন একৈশ ৰাতি সাৰে আছিল নাৱৰীয়াবোৰ গঙা চিলনি বোৰে উৰি উৰি স্বাগতম জনাইছিল তেওঁক বৰ চৰাইটোৱে ঠোঁটত ওলমাই আনিছিল এটা ৰূপালী মাছ ৷ এইটো বাটেৰেই আহিছিল তেওঁ প্ৰেমৰ অইনিঃতম এটা গায় গায় আৰু আপঙীয়া ৰাগীত মাতাল হৈ পৰিছিলো মই ৷ একৈশটা বসন্তৰ আগেয়ে আহিছিল তেওঁ একৈশটা বসন্ত পাৰ হৈ গ'ল একুৰি এবাৰ নৈ খন গৰ্বত ফুলি উঠিল একৈশ বাৰ চিঞৰিলে সুৱদী কুলিয়ে তাৰ পাচত নিতাল, নিমাত ৷ মৰা সৰিসৃপ এটাৰ দৰে বাটটো পৰি আছে এতিয়াও কুলি নহয় কেতেকীৰ মাত বিষাদ নিশাত ৷ তেওঁ নাহে হেনো এই বাটেৰে যাৰ নাম আছিল মোৰ যৌৱন মোৰ বসন্ত ৷ ১৫ জানুৱাৰী ২০১৮
লিমাৰিক স্বৰস্বতীৰ পূজা আহিল গাভৰুৰ মন উথপপ থপ ৷৷ টিভিত ওলাব লাগে বিউটি পাৰ্লোৰ আৰু মেকআপ ৷৷ স্বৰস্বতীক মাৰ গুলী ৷ বিউটি কন্টেষ্ট হ'ব বুলি ৷ পিলিঙা ৰিপৰ্টাৰে মাৰি আছে সাত জাপ ৷৷ ২ বিদ্যা দেৱী কোন হয় - নাজানো চ' চৰি ৷৷ পূজাৰ দিনা দেহত থাকে মেকাপেৰে ভৰি ৷৷ স্বৰস্বতীৰ হাঁহ জনী লকেল নে বিলাতী ৷ দাদাহঁতৰ বাজেটৰ হ'বই কিন্তু ঘাটি ৷ ডেটিঙৰহে দিন এইটো, মন থাকে ভৰি ৷৷

তিনিটা স্তৱক

১৷৷ উকিয়াই উকিয়াই ৰৈ যায় বুকুৰ ৰেল গাড়ী শেষটো ষ্টেচনত ৷ কবি আগবাঢ়ে পথৰুৱা বাটেৰে এখন হেৰুৱা হৃদয়ৰ সন্ধানত ৷৷ ২৷৷ মাজনিশাৰ এন্ধাৰ জুপুৰিত পোহৰ পোহৰ হৃদয় স্মৃতিৰ চাকিৰ এলান্ধুৰে ক'লা হয় ৷ নঙলা মুখত কবি থমকি ৰয় নিশাটোৰ শেষত জানোচা এলান্ধু কলিয়া হৃদয়ে যাচে এপিয়লা প্ৰেমৰ চাহ নেদেখা সপোনটোৰ কথা কয় ৷ ৩৷৷ কান্ধত ওলোমাই দুখৰ জোলোঙা আৰু অৱশ ভৰিত বন্ধা পানী জলঙা ৷ কবি গৈয়েই থাকে বিশ্বাসৰ জোনাকী বাটেৰে আশংকাৰ পাহাৰটোৰ পাৰ হ'লেই হেনো পাই প্ৰেমৰ চেৰিফুল এডৰা দ' কৈ উশাহ টানি খৰ খোজে আগবাঢ়ে মনটো হে তাৰ উৰুঙা উৰুঙা ৷৷ -বিকৃতাফু ২১ জানুৱাৰী ১৮
স্বপ্ন ভংগ ১৷ সপোনৰ প্ৰথম স্বৰ্ত্ব টোপনি টোপনিৰ নিৰ্জনতা  তই চাগে সপোন দেখিছ নতুন নতুন সপোন সেয়ে ইমান মৌনতা ৷ ২৷ বুকুৰ জীৰ্ণ কুঠৰিত এটা অকলশৰীয়া মকৰা লালসাৰ জাল গুঠি নিৰৱে ৰৈ আছে নিৰৱতাই যে তাৰ প্ৰাপ্তিৰ যাদু কাঠি সি গুণ গুণাব নোৱাৰে প্ৰাপ্তিৰ গান বজাব নোৱাৰে সুখৰ সুহুৰি গল খেকাৰী এটা মৰিলেও যে নাহিব কাষ চাপি আকাংক্ষাৰ ভোগ যাৰ বাবে সি সাজিছে জাল জীৱনজুৰি ৷ ৩ ৷ স্বপ্ন ভংগ হ'বলৈ সপোনেই নেদেখিলো কোনোদিন কালিজাৰ স'তে ওমলি ওমলি পাৰকৰোঁ যত দূৰ্দিন দিবা স্বপ্নৰ বাবেওচোন নাই জিৰণী বুকুত যে বাজিয়েই থাকে শোকৰ চিগা তাঁৰৰ বীণ ৷৷ -বিকৃতাফু ২২ জানুৱাৰী ১৮
অ-সম মোৰ  "আচাম" দেশ ওখোৰা-মোখোৰা নহয় কেৱল কোনো দেশ সমকক্ষ নহয় মোৰ দেশৰ স'তে ৷ ঐস্বৰ্য্য-বিভূতি না-না জাতি অনেক ধৰ্ম মেটমৰা সম্পদ আৰু উদাৰতা সাৱটি মহিমামন্দিত বিশ্ব বন্দিত মোৰ অ-সম অসম দেশ ৷ অসম মাটিৰ স্বৰ্গ অসম অভেদ্য দূ্ৰ্গ ভাৰতৰ পূৱত জিলিকিছিল অপূৰ্ব জ্যোতিৰে প্ৰাগজ্যোতিষপুৰ হৈ পিতা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পলসত গজা সভ্যতাৰ পুলিটো বাঢ়ি গৈয়েই আছিল লহ-পহ কৈ ৷ "ঘটোৎকচ" "ভগদত্ত" কিম্বা "নৰক"ৰ দূৰ্জেয় শকতিৰে জিলিকি আছিল অ-সম,  তুলনাবিহীন দেশ ৷ আহিছিল স্বৰ্গদেও পাহাৰটোৰ পাৰ হৈ সোণৰ জখলা বগাই  সোণালী শস্যৰ দেশ "ম্যুংদুন চ্যুনখাম"লৈ ৷ সাজিছিল নগৰ গঢ়িছিল গঢ়িছিল দেশ খেদিছিল মোগল ৷ শংকৰ-মাধৱে জুৰিছিল বৰগীত আজানদেউ চাহেৱে জিকিৰ ৷ যদিও অসমান পাহাৰ-পৰ্বতেৰে তথাপি সাৱটি সকলোকে সমানে বৈ আছিল চিৰিলুইত অ-সম মৰম বিলাই মোৰ অসম দেশত ৷ আহিছিল না না জন না না বেশত ৷ আমি উদাৰ জাতি বহুৱালো সকলোকে বৰঘৰত বৰপীৰা পাৰি ৷ বদনৰ আহ্বানত আহিল মান শেষ হ'ল দেশৰ সন্মান মাৰ গ'ল পূৱৰ বেলি পশ্চিমৰ ক'লা আন
জোন বাই এ -ঘৰ এটি দিয়াঁ "হাতীত উঠি পানীৰাম ঘৰলৈ যায় আলি বাটৰ মানুহে ঘূৰি ঘূৰি চায়?" অঁ, আমিও চাইছিলো ডিঙি মেলি কাণ উণাই শুনিছিলো আহিছে নেকি বগলী ডিঙীয়া গাড়ী আহিছে নেকি হাতী কৰ্টৰ নটিচ খন পাবৰ দিনাৰ পৰাই ৷ আহিল আহিল ঔ পিতাই খাঁকী, পখৰা পিন্ধা এজাকে গাওঁ খন ফুৰিছে পিট পিতায় ৷ হাতীৰ পিঠিত উঠি পানীৰাম অহা নাই যোৱা  নাই বুকুফিন্দাই সিয়ো বোলে আমাৰ দৰে সৰু মানুহেই পিতাই ভাঙিছে ঘৰবোৰ আমাৰ তাৰ পেটৰ তাড়নাতে তাক হেনো শাও দিব নাপায় ৷ ইয়াত এখন হাবি আছিল হেনো? আমাৰ ঘৰবোৰ ভাঙি কংত্ৰিটৰ দালানৰ পুলি লগাব হেনো কোনো ধনী পেটুৱাই? আমি ক'লৈ যাম অ' পিতাই বগলী ডিঙীয়া গাড়ীৰ হাতোৰাই মোৰ কুঁহিপাঠ খনো ফালি পেলালে আই ৷ পিতাই, পিতাই চা - তই যে চহৰত হাজিৰা কৰি কৰি সাজিছিলি আমাৰ ঘৰ আয়ে টিন পাত আনিবলৈ হাঁহ বেছি গোটাইছিল পইচা কেনেকৈ মহতিয়াই পেলালে পিতাই ৷ হাবিতো আৰু বহুত আছে ৷ চৰ আছে, চাপৰি আছে য'ত ভোটৰ পুলি ৰুইছে ৰজাই দিনে নিশাই ৷ দিছে ধৰ্মৰ দোহাই "শৰণাগতক খেদাব নাপায় ৷" আমাৰ ঘৰবোৰ ভাঙি অঘৰী কৰাতো কোন ধৰ্মৰ নিয়ম পিতাই? চৰ-চাপৰি,
বন্ধ বন্ধ খেলোঁ আহাঁ এনেয়ে কিমান থাকিবা আৰু খেলিব পৰা হ'লে বন্ধ বন্ধ এক গেইম ৷ জ্বলাব পৰা হ'লে টায়াৰ ভাঙিব পৰা হ'লে গাড়ীৰ গ্লাচ হাত খনো খজুৱাই আছে বহু দিন লপা থ'পা দিব পৰা হ'সে বন্ধ নমনা কেইটাক ৷ চেঃ ইছ্যু এটাৰেই আকাল ভঙা হ'লে ক'ৰবাত বুলড্ৰেজাৰে ঘৰ বন্ধ দি সাজি দিলো হেতেন সিহঁতক বাৰ, চৌব্বিশ, পয়সত্তৰ কিম্বা এশ ঘন্টাত ৷ বঢ়া হ'লে সামগ্ৰীৰ দাম দিব পাৰিলো হেতেন বন্ধকে এটা ৷ বন্ধৰ শেষত খাব পাৰিলো হেতেন মদে-ভাতে পাৰ্টি এটা ৷ চেঃ ওলোৱাই নাই বহু দিন ইছ্যু এটা ৷ আমি বৰ মতা বুজোঁ গণতান্ত্ৰিকতা কাৰোবাৰ চৌকাত জ্বলক নজ্বলক জুই তাত কি কথা? মৰক ৰোগী নৌ পাওঁতেই গৈ হস্পিটাল মৰিলেইচোন শেষ সংসাৰৰ য'ত জঞ্জাল ৷ থেলাৱালা, ৰিক্সা ৱালাৰ নুঘূৰক চকা আমাৰতো নহয় আহুকাল ৷ দেউতাৰ ভঁৰালত ধন ধানৰ কিহৰ আকাল? পচি যাওত পাচলি বেপাৰীৰ শাক গেলক মাছ শুদা হাতে ওভতক দিন হাজিৰে  পেট পোহা নদাই -ভদাই সিহঁতৰ কথাটো আৰু ভাবি লাভ নাই ৷ আমি নেতা আছে আমাৰ সংগঠন এদিন কৰিম ৰাজনীতিলৈ গমন আমাৰ বিৰুদ্ধেও বন্ধ দিব কোনোবাই তেতিয়াও আমাৰ চিন্তা নাই গুছি যাম ৰঙা লাই

বন্য আদালতত মানুহ

"অৰ্ডাৰ অৰ্ডাৰ অৱজেকশ্যন  ইজ অভাৰোল্ড ৷৷" (objection is overruled) অৰণ্যৰ আদালতৰ মহামান্য বিচাৰপতি জনে গম্ভীৰ কণ্ঠৰে শুনালে ৰায় ৷ মানুহ আৰু বন্যৰ দুয়ো পক্ষৰ অধিবক্তাৰ যুক্তি শুনাৰ অন্তত ৰায় গ'ল বন্যৰ ফালে ৷ আপুনি চাগে ভাবিছে হয়তু মহামান্য বিচাৰপতিয়ে ক'লে - "অমুক অভয়াৰণ্য বে-দখল কৰা সকলো পথালি চকুৱাক অমুক তাৰিখে বনজ চৰকাৰে উচ্ছেদ কৰিব, আৰু সিংহৰ নেতৃত্বত গজৰাজে ভাঙিব সিহঁতৰ ঘৰ ৷" ভুল ৷ নক'লে তেনেকৈ তেওঁ ক'লে সমগ্ৰ পৃথিৱীয়েই বে-দখল কৰিছে দুঠেঙীয়াই ৷ হাবি-বন মহতিয়াই কৰিছে অঘৰী বন্য সকলক ৷ অনধিকাৰত ভাগ কৰিছে পৃথিৱী অৰণ্য- অভয়াৰণ্য মানৱ বসতি, চুবা, গাঁও,  নগৰ -চহৰত ৷ আচলতে সকলোতে বন্যক খেদি সিহঁতৰ ভোগ, দখল ৷ সাৰি যোৱা নাই কোনো উৰণ-বুৰণ কিম্বা গজন ভ্ৰমণ ৷ কিহৰ অভয়াৰণ্য? কাক দিব অভয়?  বন্য  সদায় মুক্ত , নিৰ্ভীক ৷ পথালি চকুৱাই দখল কৰি বন্যৰ ঘৰ দিবলৈ আহে অভয়ৰ আশ্বাস? কৰিব নাপায় সিহঁতক বিশ্বাস ৷ সিহঁতৰ নিজৰ মাজতে ক'ত ভেদ, ক'ত জাত ৷ নগৰত থকা সোপাই ভাঙিবলৈ যায় বনত থকাৰ ঘৰ নিজেই নিজতে পৰ ৷ বন্যই নাভাঙে প্ৰজাতিৰ

বুদ্ধিজীৱি

"ওলতি চোৰে গিৰিক বান্ধে আৰু চাৰিকিল গিৰিকেই সাধে ৷" তথাপি ইহঁতৰ চেতন নাহে ৷ জড় নে চৈতৈন্য ধৰাতো টান বুদ্ধিজীৱি হেনো ইহঁতৰ নাম ৷ কলমৰ মোহ এৰি ক্ষমতাৰ সপোনৰ পাছত দৌৰা এমুঠি মানুহ চিন্তা চেতনাত স্বাৰ্থপৰতাৰ ভেকেটা গোন্ধ ৷ যাওক ৰসাতলে দেশ সাতোখন পাতালত পৰি ৰওক জাতি বহিৰাগতই দখল কৰক মাটি কিহৰ আপত্তি? লাগে মান লাগে সন্মান যাওক লাগিলে কটা স্বজাতিৰ নাক-কাণ লৈছে ঠিকা বচাব দেশ লাভ নহ'লে কিহৰ ঠিকা নাবাচে ইহঁতে কেঁচা-পকা ৷ সুবিধা য'ত হয় মূৰটো তাতেই থয় জনতাই চাৰ চাৰ বুলি চৰণৰ ধুলি লয় শিৰত তুলি পিছে নহয় পবিত্ৰ পদ ধুলি স্বাৰ্থ মিহলি লেতেৰা মলি ৷ দেখাত কি চাবা সন্ত-মহন্ত ৷ অভিসন্ধিৰ নাইয়েই যে অন্ত ধুৰন্ধৰৰ শিৰোমনি উমনিৰ বাও কণী সময়ে সময়ে টুকে ঘঁৰিয়ালৰ চকুপানী ৷ তোষামোদ আৰু ক্ষমতাৰ দূৰন্ত আশা জনতাক বন্দী কৰি খেলে সৰ্বনাশী পাশা কি কৰিবা ইহঁতৰ ওপৰত আশা ৷ নীলৰ পানী গাত সানি আৰু কিমান দিন শিয়াল ৰজা? জনতা সিংহৰ বজ্ৰ কণ্ঠ কিমান পৰলৈ বাধা? সময় থাকোঁতে পোচাক সলা কৃষ্ণই কৰিলে লীলা বুলি হাত সাৱতি নৰয় কোনেও ক'ব - ধৰ ধৰ ইহঁতক ধৰি বান্ধি কি