কুশলে আছো, সুখেৰে আছো ৷৷

সুখী হ'বলৈ কি লাগে মানুহক? এগাল মান ধন-বিত? নাই, মোৰ ধন-বিত নাই ৷
সেই ফালৰ পৰা মই দুখীয়া ৷ এই মূহুৰ্তত যদি ঘৰৰ কোনোবা এজন টান নৰিয়াত পৰে তেনে কাৰোবাৰ ওচৰত হাত পাতিব লাগিব ৷ চলি আছো নিত্যান্ত এটা সাধাৰণ জীৱন যাপন কৰি ৷ তথাপিও সুখেৰে আছো ৷ কুশলে আছো ৷ সৰহ ধনৰ পিচে পিচে দৌৰা নাই কোনো দিন ৷
যি পাইছো তাকে লৈ চলি আছো ৷ কিন্তু মনটো এৰি দিছো সুন্দৰৰ সাধনাত ৷ বিশেষ কৈ নাটকত ৷ জীৱনত ইচ্ছা আছিল ৰাষ্ট্ৰীয় নাট্য বিদ্যালয়ৰ স্নাতক হোৱাৰ ৷ নাই নোৱাৰিলো ৷ তথাপিও এৰি দিয়া নাই নাটকক ৷ সামৰ্থৰ জোখাৰে দৌৰি আছো নাটকৰ পিচত ৷ পিচে নাটক কৰিবলৈও টকা লাগে ৷ নাই ৷ কিন্তু  নাটক কৰি আছো ৷ মনটো আছে ৷ সেয়াই মূলধন ৷ বাকীখিনি ৰাইজৰ সঁহাৰি ৷ বিগত প্ৰায় এমাহজোৰা কষ্টৰ অন্তত আজি মে-ডাম-মে-ফী উপলক্ষ্যে
গাঁৱৰ মহিলা, যুৱতী সকলে মঞ্চায়ণ কৰিলে ৰূপ কোঁৱৰৰ অমৰ সৃষ্টি "কাৰেঙৰ লিগিৰী"ৰ ৷ অতি কম খৰচত ৷
"জেনেৰেটৰ" "চাউণ্ড"ৰ বাদে বাঁহৰ চাঙক মঞ্চ, দৰ্শক বহাৰ ঠাই আদি ৰাইজৰ শ্ৰমৰ ফচল ৷ বাকী লাইটৰ-মঞ্চৰ সামগ্ৰী "গগনাবা"( Gogamukh Gananatya Bahini ) ৰ পৰা লোৱা হ'ল ৷ নাটক উৎকৃষ্ট হ'ল বুলি নকওঁ ৷ কিন্তু এইবেলিৰ স'তে মাত্ৰ দুবাৰ নাটক কৰা গাঁৱৰ মহিলা সকলে যি হেঁপাহ আগ্ৰহেৰে নাটখন ৰূপায়িত কৰিলে সেয়া হে আচল কথা ৷ মানুহখিনিৰ হেঁপাহ আগ্ৰহক শ্ৰদ্ধাৰে মূৰ দোঁৱাইছো ৷ আৰু বেলিলৈও বোলে নাটক কৰিব ৷ ময়েই জৰিত থাকিব লাগিব এওঁলোকৰ লগত ৷ এনেকৈয়ে সৃষ্টি হ'ব এটা সাংস্কৃতিক যাত্ৰাৰ ৷ মই নাথাকিব পাৰো ভবিষ্যতত ৷ কিন্তু এই যাত্ৰাৰ যে পতাকা জোঁকাৰি গাঁৱৰ মহিলা সমাজ খনক সাংস্কৃতিক দৌৰলৈ আগবঢ়োৱাৰ প্ৰক্ৰিয়াটোৰ স'তে জড়িত হৈ পৰিলো ৷ তাৰ বাবে অনুভৱ কৰিছো গভীৰ প্ৰশান্তি ৷ এনেবোৰ সৰু সৰু প্ৰশান্তিৰ টুকুৰাৰে পূৰ্ণ কৰিব খোঁজো জীৱন নামৰ জীৰ্ণ জোলোঙাটো ৷ সেই বাবেই চাগে সুখী মই ৷ আজিও টোপনি যাম এক গভীৰ প্ৰশান্তিৰে - সাংস্কৃতিক যাত্ৰাত ভাগলোৱাৰ প্ৰশান্তি ৷
এয়াই জীৱন ৷ এয়াই মোৰ জীৱন উদযাপন ৷