Xeujia xisa manuh ( সেউজীয়া সিঁচ মানুহ বোৰৰ দুখ)


সেউজীয়া সিঁচা মানুহবোৰৰ দুখ 

মোৰ প্ৰিয় ৰং সেউজীয়া
সেউজীয়াই যে জীৱন
যদি হে নহয় পথাৰ সেউজীয়া
ভোকাৰ্তৰ আৰ্তনাদেৰে ভৰি পৰিব পৃথিৱী
সেউজীয়া বোৰ শেষ হৈ গ'লে
হেৰাই যাব সকলো জীৱন ৷

কিন্তু মই দেখিছো
সেউজীয়া সিঁচি নিস্বঃ হোৱা এজাক মানুহ
ওপজাৰে পৰা সেউজীয়াৰ স'তে ওমলা
এইজাক মানুহে
সানিব নোৱাৰে সেউজীয়া জীৱনত

কেৱল সেউজীয়া সিঁচিবলৈ
বগা চাহাবে আনিছিল তেওঁলোকক
ভোকৰ জুই আৰু চাহাবী প্ৰৰোচানত
সেউজীয়া সিঁচিবলৈ আহিছিল সিহঁত

মাটি ভাঙি ৰুইছিল সেউজীয়া
কলম কটা,  পাত তোলা
শিৰিশৰ ছাঁত বহি এবাতি ফিকা চাহ
অথবা হাৰিয়াৰ ৰাগীত মাতাল নিশা
মাদলৰ স'তে সহবাস
পুৱাৰ চাইৰেণ
ৰ'দ-বৰষুণ
পঁচা চাউলৰ ৰেচন
জীৰ্ণ জুপুৰি
আৰু চৰ্দাৰৰ নিৰ্দেশত
সিহঁতে সানিব নোৱাৰে সেউজীয়া
জীৱনৰ কেনভাচত ৷

মাদল আৰু বাঁহীৰ সুৰীয়া ৰাতিত
চামেলিৰ সপোন ৰচিলেও
সজাব নোৱাৰে প্ৰজন্মক চাহাব ৷

শিকিবলৈ দিয়া নহয় সিহঁতক
সেউজীয়াৰ পাঠ ৷
যিদিনা তেওঁলোকে সানিব পাৰিব সেউজীয়া
জীৱন ছবিত
সেই দিনা যে শেষ হৈ যাব
চাহাবী সেউজীয়া

যদিও মোৰ প্ৰিয় ৰং সেউজীয়া
ভাল নালাগে মোৰ চাহ বাগিচা
এই সেউজীয়া সিঁচা মানুহবোৰৰ
বুকুত যে লুকাই থাকে প্ৰাচীন ৰং
আন্ধাৰৰ
দুখ আৰু বঞ্চনাৰ ৷৷

Comments

Popular posts from this blog

Udar Axomiya ( উদাৰ অসমীয়া)

বালিয়ে পোতা এখন গাঁৱৰ কথা। - বিনয় কৃষ্ণ তামুলী ফুকন "গেৰমে" ভূচিত্ৰাৱলীত নথকা এখন সৰু নৈ। নৈ বুলি ক'বলৈ বেয়াই লাগে। খৰালি কালত সাপৰ নেগুৰ যেন। কিছু সময়ত পানী নাথাকেই। পানী নথকা সময়ত পাৰৰ গঞাই নৈৰ বুকুত গাঁত খান্দি খোৱা পানী, গা পখলা পানী মানে দৈনন্দিন জীৱনৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় পানী সংগ্ৰহ কৰে। নৈ খনৰ অৱস্থিতি অসম অৰুণাচল প্ৰদেশৰ ধেমাজি জিলা সীমান্তৱৰ্তী নলবাৰী গাঁও পঞ্চায়ত। নৈ খনৰ সংগম হৈছে গোগামুখৰ পৰা প্ৰায় ৪ কিলোমিটাৰ পূৱে বৈ থকা "ন-নদী" স'তে । কিন্তু বাৰিষাৰ কালছোৱাত নৈ খন অবাধ্য হয়। সাপৰ নেগুৰ যেন নৈ খনে কাল মূৰ্তি ধৰে। অৰুণাচলৰ পাহাৰত বৰষুণ দিলেই গেৰমে নৈ খন বিস্তাৰিত হয়। পাহাৰত গছ গছনি কাটি তহিলং কৰাৰ ফলত বালি আৰু বালি কঢ়িয়াই আনে গৰমেই । ফল ভোগে নামনিৰ গাঁও বোৰে। তেনে এখন গাঁৱৰ নাম ধেমাজি জিলাৰ বৰদলনি উন্নয়ন খণ্ডৰ নলবাৰী পঞ্চায়তৰ মানিকপুৰ গাঁও। বড়ো জনগোষ্ঠীৰ লোকৰ বসতি এই গাওঁ খনৰ অৱস্থা এতিয়া তথৈবচ। গাঁও খন চাবলৈ গৈ দেখিলো ঘৰবোৰ পোত গ'ল। বড়ো জনগোষ্ঠীয়ে চাং ঘৰ নাসাজে যদিও বানৰ পৰা বাচিবলৈ চাং ঘৰ সাজিছে। সেই চাং ঘৰবোৰো গেৰমেৰে নৈৰ বালিয়ে পোতি মাটিৰ ঘৰ যেন কৰিছে। মোৰ পৰিদৰ্শন কালত কেইজনমান বড়ো ডেকাই নাৱেৰে মূল পথত উঠিছে। গাঁও খন মই ২০০০ চনৰ পৰা দেখিছোঁ। তেতিয়া বালিয়ে পোতা পথাৰবোৰ শালিতলি আছিল। হঠাৎ এই বিপৰ্যয়ৰ কাৰণ গছ তহিলং কৰা। ঘৰে ঘৰে পৰ্টেল খুলি দায়বদ্ধতাৰ পৰিচয় দিয়া সকলে এইবোৰ ঢুকি পোৱাগৈ নাই। সেয়েহে সমস্যাটো মোৰ ফালৰ পৰাই উপস্থাপন কৰিলোঁ। মাণিকপুৰে বালিৰ তলতে কঁকবকাই থাকিব নে!?