এজন নতুন পুৰুষৰ মনৰ কথাৰে "মাঘৰ উৰুকা"ৰ অনুভৱ ৷

মাঘৰ উৰুকা ৷ সাত বজাতে ঘৰ সোমালোহি ৷ মাছ-মাংস, পাচলি, দুটামান গেঞ্জী ব্লাউজ জাতীয় কাপোৰৰ বজাৰৰ সৰু টোপোলা এটাৰ স'তে ৷ কুঁহি মানে আমাৰ ন বছৰীয়া ছোৱালী জনীৰ আবদাৰ ৷ চুবুৰীৰ সিহঁতৰ  সমনীয়া কেইটাৰ লগত কেইবাদিন ধৰি ভেলা ঘৰ সাজিছে, মেজি সাজিছে,  ভোজটো মই ৰান্ধি দিব লাগে ৷ মাকৰ ফোনটোৰ পৰা ফোনৰ উপৰি ফোন ৷ দেউতা কেতিয়া আহিবা? দেৰি হৈছে ৷ আহিলো ৷ মই আহি পাওঁ মানে সিহঁতৰ মাংসৰ ওতল আহিলেই ৷ ওচৰৰে মোৰ বাইদেউ সন্বন্ধীয় এগৰাকীকে লগাই দিলে ৷ মোলৈ  ৰ'লে দেৰি হৈ যাব সিহঁতৰ ৷ ভালেই পালো ৷ মই নিজৰ কামত ধৰিলো ৷ কাম আৰু কি? গান শুনা, ফেচবুক, ৱাটচএপ…৷
ফেচবুকৰ পৃষ্ঠা ভোগালীৰ ওলগ, ভেলাঘৰ, মেজি, মাছ, মঙহৰ ছবিৰে পূৰ্ণ ৷ কোনোবাই বজাৰৰ বৃহদাকাৰ মাছটো কিনি, কোনোবাই ব্যতিক্ৰমী ভেলা ঘৰ সাজি, কোনোবাই ভজা-পোৰা মাছ-মঙহৰ, কোনোবাই পিঠা-পনাৰ ফটোৰে ফেচবুক ওপচাই দিছে ৷ হঠাৎ চকু পৰিল এটা সৰু আপডেট- " অকলে অকলে নিজৰ কোঠাতে ৷" বুকুখন চিৰিংকৈ গ'ল ৷ এৰা ৷ ময়োচোন অকলে অকলে নিজৰ কোঠাতে? ? আজি মাঘৰ উৰুকাৰ দিনা কিয় মই নিজৰ কোঠাত অকলে? ইমান নিঃসংগনে মই?  সৰু কালৰ,  যৌৱনৰ উদণ্ড দিন বোৰলৈ মনত পৰিল ৷ এই সময়ত মই মেজিৰ তলত পোৰা মঙহ, মদিৰাৰ সোৱাদ লৈ থাকিব লাগিছিল ৷ লোকৰ জেওৰা-জপনা, হাঁহ-পাৰ চোৰ কৰিবলৈ যাব লাগিছিল ৷ কাৰোবাৰ চোতালত হাল বাই ৰং চাবলৈ যাব লাগিছিল ৷ ক'লৈ গ'ল সেই দিন!!?
   দেখিছো সবেই নিজৰ নিজৰ সন্তানৰ বাবে নিজাকৈ ঘৰতে একোটা মেজি সাজিছে, মহানগৰীত ধান খেৰৰ মেজি বিক্ৰী হৈছে ৷ উৰুকা কৃষি সামৰি ৰাইজে সামূহিক ভাৱে কৰা আনন্দ উৎসৱৰ পৰা
ব্যক্তিগত পৰবলৈ ৰূপান্তৰ হৈছে ৷ বজাৰৰ আটাইটকৈ ডাঙৰ মাছটো কিনিছে হ'য় ৷ কিন্তু নিজৰ বাবে ৷ ৰাইজ খনে দুটকা চান্দা উঠাই কিনি অনা হাঁহ জনীতকৈ এই মাছৰ মূল্য যেন বহুত কম ৷
  ফেচবুকত অকলে অকলে বুলি আপডেট দিয়া ,কৰ্মৰ তাগিদাত ঘৰ এৰি মহানগৰীত থকা মোৰ ভাইটো আৰু গাঁৱৰ মাজত থাকিও অকলশৰীয়া 'মই'টোক এবাৰ তুলনা কৰিছো ৷ সোমাই পৰিছো নেকি লেটাৰ দৰে আত্মকেন্দ্ৰিকতাৰ খোলাটোত ৷ বা শামুকৰ দৰে নিজকে লুকুৱাবলৈ যত্ন কৰিছো খোলাৰ মাজত???

১৩ জানুৱাৰী ১৭ উৰুকাৰ নিশা