অনুভৱী হৃদয়ৰ আবেগৰ লতা বগাই
উজাই আহে সৰীসৃপ দুখ
ঘিট্ মিট্ আন্ধৰতো
জিলিকি থাকে এখন মুখ ৷
বৰ কাৰুণ্যতাৰে
গুণ গুনাই পোহৰৰ কাকূতি ঘোষা
গধুৰ কৰি তোলে মোৰ
নিশাৰ নঙলা মুখ ৷
জোনকী ৰাতিও বুকুৰ পুখুৰীটোত
দাপোন চাই ওমলে অঘৰী জোন
দ' পথাৰৰ ঔ জোপাৰ ওপৰেৰে
নিৰৱে গুছিযায় ওমলাৰ শেষত
সিঁচি থৈ ৰূপোৱালী সপোন ৷
মই স্থানু হৈ ৰওঁ
আন্ধাৰতো-জোনাকতো
বুকুৰ লতা ডালত তেতিয়াও
বগাই থাকে সৰীসৃপ দুখ ৷৷
Comments
Post a Comment