"দেশ বুলিলে আদেশ নালাগে"
বুলি অৰণ্যলৈ ওলাই যোৱা ল'ৰাটো
ওভটি আহিছিল এদিন ৷
তপত সীহৰ বন্যা
অথবা বন্দুকৰ বেৰেলেৰে
পৰিবৰ্তন আনিব খোজা ল'ৰাটোৰ
ভুল ভাগিছিল ৷
পৰিবৰ্তনৰ বাবে বাৰুদৰ
প্ৰয়োজনহীনতাৰ কথা
উপলব্ধি কৰি ঘূৰি আহিব খোজিছিল
তাৰ ওপজা গাঁও খনলৈ
য'ত তাৰ বাবে বাটচাই আছিল
এহাল কাজল সনা চকুৱে
এযোৰ জেতুকা বুলিয়া হাতে
এখন উকা কঁপালে ৷
ওভোটাৰ পথত
সি নিৰ্যাতিত হৈছিল
স্বাধীনতা ভাল নোপোৱা এজাক
পিশাচৰ হাতত ৷
বুকুত বুট জোতাৰ দাগ
আৰু বন্দুকৰ কুন্দাৰ আঘাট লৈ
সি ঘূৰি আহিছিল ৷
বৰ যতনেৰে সি পিন্ধাই দিছিল
দগ্ মগ্ বেলি যেন
সেন্দুৰৰ ফোঁট সেই কঁপালত ৷
গোপন কৰি ৰাখিছিল সি
বুকুৰ সমষ্ট যান্ত্ৰণা ৷
সি যে নিৰ্যাতিত হৈছিল,
আঘাট পাইছিল কলিজাত
শেতেলীৰ লগৰী জনীকো
জনোৱা নাছিল
জানোচা তাই ভাগি পৰে ৷
দখলদাৰী বাহিনীৰ বুট জোতাৰ দাগ
তাৰ বুকুত লাগি আছিল ৷
প্ৰতিটো নিশা সি চট্ ফটাইছিল
মৃত্যু যন্ত্ৰণাত
কাণে কাণে তাক কৈ গৈছিল কোনোবাই
"তোৰ মৃত্যু সমাগত ৷"
তথাপিও সি জনোৱা নাছিল তাৰ প্ৰেয়সীক
ভাঙি দিব খোজা নাছিল তাইৰ
উঠন স্বপ্ন ৷
বুকুৰ অসহ্য যান্ত্ৰনাটো লৈ
সি গুচি গ'ল গৈ
দগ্ মগ্ সেন্দুৰৰ ৰঙা কঁপালৰ বেলিটো
মাৰ গ'ল
জেতুকাবুলীয়া হাত দুখনে
চকু ঢাকি উচুপি উঠিছে
কাপুৰুষৰ সধৱা পত্নীতকৈ
বীৰ জোৱানৰ বিধবা পত্নী
হোৱাৰ গৌৰৱেৰে গৌৰৱী
ছোৱালী জনীয়ে
আজিও আওঁৰাই
পোহৰৰ প্ৰাৰ্থনা,
দেশ প্ৰেমৰ গীত
আৰু ছহীদ বন্দনা ৷
( কবিতা নহয় ৷ এজন বীৰ ছহীদৰ সোঁৱৰণত)
Comments
Post a Comment