‘তীৰ্বতৰ পো- ৰোমৰ ’ ৰ পৰা নামি আহিছিল তাই
হীম চেঁচা বৰফৰ ফাঁকে ফাঁকে
জংকী পানৈৰ দেশলৈ
বুকুত কঢ়িয়াই আনিছিল সোণ ৷
স্ফটিক যেন পানীৰ ধাৰ লৈ
দুয়োপাৰে ৰচিছিল স্বৰ্ণময় সপোন।
নাচিছিল, হাঁহিছিল
পলস সিঁচি সেউজীয়াৰ অই নিতঃম বিয়পাইছিল দুপাৰত
"আনে অৱনৰি" আই সোৱণশিৰি।
হঠাত আহিছিল দানৱ
বলাৎকাৰ কৰিবলৈ তাইক
হৰণ কৰিবলৈ সতীত্ব ৷
প্ৰতিবাদত চিঞৰি উঠিছিল জনতা
জনতা নামৰ সুৰক্ষাৰ ছাটিটো লৈ
প্ৰতিবাদৰ ধেমালি কৰিছিল
কোনাবা ছাতি ধৰাই।
দানৱৰ সতে মিতিৰালী কৰি
ৰক্ষকৰ ভাও দিছিল কোনোবাই কোনোৱাই
গধুৰ কৰিছিল নিজৰ জোলোঙা
তোষামোদকাৰী সকলে সিদ্ধি কৰিছিল
নিজৰ অভিষ্ট ।
লাহে লাহে বলাৎকাৰী দানৱে
মচি দিছিল তাইৰ যৌৱনমতী হাঁহি।
তাইৰ গৰ্ভত স্থাপন কৰি দানৱীয় বীজ
সন্ত্ৰাস নমাব দুপাৰত সিহঁতে।
দানবীয় বালৎকাৰত গৰ্ভৱতী
সোৱণশিৰিয়ে গৰ্ভত কঢ়িয়াইছে
দানৱ সন্তানৰ বীজ
বৰ সংগোপনে বাঢ়িছে সি
অইনিতঃম বোৰ কাবানৰ সুৰ হবলৈ
আৰু কিছুপৰ ।
তাৰ পাছতেই স্বৰ্ণশ্ৰীৰ দুপাৰত
গঢ়ি উঠিব এখন বালিৰ সাগৰ
যাৰ নাম মৰুভূমি।
( প্ৰলয়ে কিন্তু নিচিনে ধনী- নিৰ্ধনী, প্ৰতিবাদী-তোষামোদকাৰী)
No comments:
Post a Comment