Subansiri ( সোৱণশিৰি)


সোৱণশিৰি বান্ধ

‘তীৰ্বতৰ  পো- ৰোমৰ ’ ৰ পৰা নামি আহিছিল তাই
হীম চেঁচা বৰফৰ ফাঁকে ফাঁকে
জংকী পানৈৰ দেশলৈ
বুকুত কঢ়িয়াই আনিছিল সোণ ৷
স্ফটিক যেন পানীৰ ধাৰ লৈ
দুয়োপাৰে ৰচিছিল স্বৰ্ণময় সপোন।
নাচিছিল, হাঁহিছিল
পলস সিঁচি সেউজীয়াৰ অই নিতঃম বিয়পাইছিল দুপাৰত
"আনে অৱনৰি" আই সোৱণশিৰি।
হঠাত আহিছিল দানৱ
বলাৎকাৰ কৰিবলৈ তাইক
হৰণ কৰিবলৈ সতীত্ব ৷
প্ৰতিবাদত চিঞৰি উঠিছিল জনতা
জনতা নামৰ সুৰক্ষাৰ  ছাটিটো লৈ
 প্ৰতিবাদৰ ধেমালি কৰিছিল
কোনাবা ছাতি ধৰাই।
দানৱৰ সতে মিতিৰালী কৰি
ৰক্ষকৰ ভাও দিছিল কোনোবাই কোনোৱাই
গধুৰ কৰিছিল নিজৰ জোলোঙা
তোষামোদকাৰী সকলে সিদ্ধি কৰিছিল
নিজৰ অভিষ্ট ।
লাহে লাহে বলাৎকাৰী দানৱে
মচি দিছিল তাইৰ যৌৱনমতী হাঁহি।
তাইৰ গৰ্ভত স্থাপন কৰি দানৱীয় বীজ
সন্ত্ৰাস নমাব দুপাৰত সিহঁতে।
দানবীয় বালৎকাৰত গৰ্ভৱতী
সোৱণশিৰিয়ে গৰ্ভত কঢ়িয়াইছে
দানৱ সন্তানৰ বীজ
বৰ সংগোপনে বাঢ়িছে সি
অইনিতঃম বোৰ কাবানৰ সুৰ হবলৈ
আৰু কিছুপৰ ।
তাৰ পাছতেই স্বৰ্ণশ্ৰীৰ দুপাৰত
গঢ়ি উঠিব এখন বালিৰ সাগৰ
যাৰ নাম মৰুভূমি।
( প্ৰলয়ে কিন্তু নিচিনে ধনী- নিৰ্ধনী, প্ৰতিবাদী-তোষামোদকাৰী)

Comments

Popular posts from this blog

Udar Axomiya ( উদাৰ অসমীয়া)

বালিয়ে পোতা এখন গাঁৱৰ কথা। - বিনয় কৃষ্ণ তামুলী ফুকন "গেৰমে" ভূচিত্ৰাৱলীত নথকা এখন সৰু নৈ। নৈ বুলি ক'বলৈ বেয়াই লাগে। খৰালি কালত সাপৰ নেগুৰ যেন। কিছু সময়ত পানী নাথাকেই। পানী নথকা সময়ত পাৰৰ গঞাই নৈৰ বুকুত গাঁত খান্দি খোৱা পানী, গা পখলা পানী মানে দৈনন্দিন জীৱনৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় পানী সংগ্ৰহ কৰে। নৈ খনৰ অৱস্থিতি অসম অৰুণাচল প্ৰদেশৰ ধেমাজি জিলা সীমান্তৱৰ্তী নলবাৰী গাঁও পঞ্চায়ত। নৈ খনৰ সংগম হৈছে গোগামুখৰ পৰা প্ৰায় ৪ কিলোমিটাৰ পূৱে বৈ থকা "ন-নদী" স'তে । কিন্তু বাৰিষাৰ কালছোৱাত নৈ খন অবাধ্য হয়। সাপৰ নেগুৰ যেন নৈ খনে কাল মূৰ্তি ধৰে। অৰুণাচলৰ পাহাৰত বৰষুণ দিলেই গেৰমে নৈ খন বিস্তাৰিত হয়। পাহাৰত গছ গছনি কাটি তহিলং কৰাৰ ফলত বালি আৰু বালি কঢ়িয়াই আনে গৰমেই । ফল ভোগে নামনিৰ গাঁও বোৰে। তেনে এখন গাঁৱৰ নাম ধেমাজি জিলাৰ বৰদলনি উন্নয়ন খণ্ডৰ নলবাৰী পঞ্চায়তৰ মানিকপুৰ গাঁও। বড়ো জনগোষ্ঠীৰ লোকৰ বসতি এই গাওঁ খনৰ অৱস্থা এতিয়া তথৈবচ। গাঁও খন চাবলৈ গৈ দেখিলো ঘৰবোৰ পোত গ'ল। বড়ো জনগোষ্ঠীয়ে চাং ঘৰ নাসাজে যদিও বানৰ পৰা বাচিবলৈ চাং ঘৰ সাজিছে। সেই চাং ঘৰবোৰো গেৰমেৰে নৈৰ বালিয়ে পোতি মাটিৰ ঘৰ যেন কৰিছে। মোৰ পৰিদৰ্শন কালত কেইজনমান বড়ো ডেকাই নাৱেৰে মূল পথত উঠিছে। গাঁও খন মই ২০০০ চনৰ পৰা দেখিছোঁ। তেতিয়া বালিয়ে পোতা পথাৰবোৰ শালিতলি আছিল। হঠাৎ এই বিপৰ্যয়ৰ কাৰণ গছ তহিলং কৰা। ঘৰে ঘৰে পৰ্টেল খুলি দায়বদ্ধতাৰ পৰিচয় দিয়া সকলে এইবোৰ ঢুকি পোৱাগৈ নাই। সেয়েহে সমস্যাটো মোৰ ফালৰ পৰাই উপস্থাপন কৰিলোঁ। মাণিকপুৰে বালিৰ তলতে কঁকবকাই থাকিব নে!?