লুণ্ঠিত মানৱতাৰ পৃথিৱী
দৈন্যতাত আক্ৰান্ত মানৱ জাতি-
মমতাৰ, শ্ৰদ্ধাৰ, বিশ্বাসৰ
বিশ্বাসহীতনাৰ বাবেই
মানুহে সাজিছিল তলা চাবি
বিশ্বাস হীনতাৰ বাবেই
বুকুত ওলোমাই আবিশ্বাসৰ তলা
জীৱনবোধহীনতাৰ বাটত
আগবাঢ়ে মানুহ
বৰ সন্দেহেৰে ভৰা মানুহৰ পৃথিৱী ৷
সন্দেহৰ বাবেই কঁকালত ওলোমাই লয়
তৰোৱাল, কৃপাণ, হেংদান অথবা পিষ্টল
আৰু নাম দিয়ে নিৰাপত্তা, আত্মৰক্ষা ৷
আত্মাক ৰক্ষা কৰাৰ শকতি কাৰ?
তথাপিও মানুহৰ চিৰন্তন অহংকাৰ
মানুহতকৈ কুকুৰেই ভাল
নাই অবিশ্বাস, অহংকাৰ ৷
গৰাকীৰ চৰণতেই মৰণ বুলি
খুলি ৰাখে প্ৰভূ ভক্তিৰ
তলাহীন দুৱাৰ ৷
একেই পুৰাতন পৃথিৱী
মানুহ আৰু কুকুৰৰ ৷৷
এখন বিশ্বাসৰ
আনখন সন্দেহৰ ৷৷
মানুহতকৈ কুকুৰ ভাল
নাথাকে সিহঁতৰ ঘৰৰ দুৱাৰ
যত ওলমি নৰয়
অবিশ্বাসৰ তলা ৷৷
(সেইবাবেই হয়তু
চাৰিভাতৃ, পত্নীৰ বিপৰীতে
স্বৰ্গযাত্ৰাত যুধিষ্ঠিৰৰ
সংগী হ'ব পাৰিছিল " সৰমা")
( শ্ৰদ্ধাৰে ফণীন্দ্ৰ কুমাৰ দেৱ চৌধুৰী চাৰৰ হাতত)
Comments
Post a Comment